Pomnik i 25 mogił upamiętniających śmierć ok. 250 Polaków, bestialsko zamordowanych przez hitlerowców w dniu 29 maja 1943 roku, znajduje się w Fideście, kilkaset metrów w lewo od drogi Wyszków - Warszawa. 28 maja 1943 r. niemieccy żandarmi zatrzymali na moście pociąg jadący z Warszawy do Wyszkowa. Pasażerów przewieźli do budynku żandarmerii przy ul. Zakolejowej i budynku sądu przy ul. Pułtuskiej.

Tam byli przesłuchiwani, trzymani bez jedzenia i picia. Rankiem następnego dnia żandarmi przewieźli ich za Bug, do Fidestu, rozkazali wykopać doły a potem, rozstrzelali. Z tej kaźni udało się uciec tylko mieszkańcowi Dębinek, Antoniemu Morce postrzelony przez Niemców ciężko ranny, znaleziony przez mieszkańca Skuszewa i wywieziony do jadowskiego szpitala  przeżył tę tragedię. Zatrzymania nie przeżył inny pasażer, 25-letni Stanisław Wróbel "Jaskółka", bohaterski żołnierz AK. Przetrzymywany w żandarmerii przez 3 dni, bity i torturowany, nie wydał nikogo.

Ku pamięci lotnikom.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Stefan_Stanis%C5%82aw_Okrzeja

Pomnik "cichociemnych" w Łosinnie.

W rejonie Łosinna polskie załogi halifaxsow 138 dywizji raf, dokonały trzech zrzutów cichociemnych i sprzętu dla Armii Krajowej.

 Zrzut z 3/4 III.1942 r. Operacja "Collar". Placówka "Pole". IV ekipa skoczków.

     kpt. Bohdan Piątkowski ps. "Mak"
     kpt. Zygmunt Milewicz ps. "Róg"
     por. Franciszek Pukacki ps. "Gzyms"
     por. Jan Rogowski ps. "Czarka"
     por. Stanisław Jankowski ps. "Burek"
     por. Jan Kochański ps. "Jarma"

 
Zrzut z 8/9 III.1943 r. Operacja "Aster" Placówka "Kruk". Zrzut sprzętu wojskowego.

Zrzut z 16/17 IX. 1943 r. Operacja "Neon I". Placówka "Garnek". XXXI ekipa skoczków
     
      kpt. dypl. Bronisław Rachwał ps. "Glin"
      por. Heronim Dekutowski ps. "Zapora "
      ppor. Kazimierz Smolak ps. "Nurek "

Zrzut odebrała Placówka XIV Pniewo ppor. Jana Widlickiego ps. "Orski"

Pani Widlicka - żona i Mirosław Widlicki - syn ppor. Jana Widlickiego ps.Orski, Mak - pierwszego komendanta XIV Placówki AK o kryptonimie Szczara,

Akcja "Tłuszcz-Urle"

W lutym 1944 Kierownictwo Walki Podziemnej nakazało Kedywowi K-dy Gł. nową serię uderzeń odwetowych na niemieckie pociągi frontowo-urlopowe. W ramach tych akcji jedno uderzenie zlecono żołnierzom baonu "Zośka". Celem ataku miał być pośpieszny Urlaubfrontzug jadący z Wołkowyska do Berlina, na linii kolejowej Białystok-Warszawa.
Przyszłą akcję traktowano szczególnie starannie. Jej wykonanie miało być zarazem elementem praktycznego szkolenia dywersyjnego prowadzonego od 1942 w Grupach Szturmowych.
Ostateczne rozpoznanie, które stało się podstawą planu akcji, dokonane zostało 25 IV 1944 przez żołnierzy plutonu "Alek": "Lolka" Leonarda Pecynę, "Sigmę" Zygmunta Śluzka i "Kolkę" Czesława Nantela. Opracowali oni odcinek trasy kolejowej Tłuszcz-Urle i wybrali na niej sześć miejsc dogodnych do wykolejenia pociągu. Spośród tych sześciu zaproponowanych miejsc ostateczny wybór padł na skrzyżowanie linii kolejowej z szosą, prowadzącą z Jadowa w kierunku Wyszkowa, niedaleko wsi Szewnica

Ostatnia droga

W nocy z 28/29 IV przybył łącznik z lokalnego oddziału AK, który przeprowadził oddział do gajówki Giziewiczka. Położona wśród bagien i lasów, między Wyszkowem a Kamieńczykiem nad Bugiem, miała w zasadzie tylko jedno dojście - drugie, po drewnianych balach ułożonych na bagnie, służyło jedynie wtajemniczonym. Po tych balach oddział odmaszerował o świcie 29 IV.
W okolicy gajówki Giziewiczka i sąsiadującej z nią gajówki Kokoszczyzna nastąpiło rozwiązanie oddziału.
Krocząc śladami historii w śród młodego drzewostanu, próbuję dotrzeć do dawnej gajówki Kokoszczyzna, w oddali widać ciemną ścianę lasu, jestem prawie na miejscu.

fajnie się to czyta Waldek 

Witam szanowne grono czytelników naszego forum, pozwólcie że zamieszczę tu artykuł, z tygodnika regionalnego '' Kurier Wyszkowski '' z dnia 27 marzec 2012r. Pod tytułem '' Przywracanie pamięci '' opracowanie Pan Andrzej Mierzwiński. Chciałbym również dotrzeć do czytelników, którzy nie mają możliwości dotarcia do poniższego artykułu.
Cytuję;
Przy trasie z Broku do Małkini, obok przydrożnej kapliczki nieopodal miejscowości Glina, znajduje się niewielki cmentarzyk, nazywany przez miejscowych mogiłkami lub cmentarzem przy białym krzyżu. Istnieje także wersja, że pochowani tam są żołnierze napoleońscy i stąd cmentarzyk nosi także nazwę napoleońskiego.

Napoleoński rodowód
Pogłoskę o napoleońskim rodowodzie maleńkiej leśnej nekropoli potwierdzają starsi mieszkańcy Gliny, u których w rodzinach przekazywana była z pokolenia na pokolenie o spoczywających tam żołnierzach francuskich. Kim mogli oni być i w jaki sposób znaleźli miejsce ostatniego spoczynku w pod brokowskim lesie, trudno dziś dociec. Być może są to napoleońscy huzarzy i strzelcy konni, którzy zginęli podczas potyczki z Kozakami pod Brokiem 5 stycznia 1807 roku.

Mogą to być również kawalerzyści z dywizji gen. Beckera, stanowiący wówczas francuską załogę Ostrowi, która została 3 lutego zaatakowana przez przeważające siły rosyjskie gen. Essena, nacierające na miasto od strony Zambrowa. Początkowo Francuzi odparli czołowe uderzenie Rosjan, ale zagrożeni okrążeniem opuścili Ostrów i z dużymi stratami, w rozsypce wycofali się do Broku. Mogą to być na koniec również saperzy budujący drogę (tzw. trakt napoleoński wzdłuż Bugu ) dla Wielkiej Armii, przed wyprawą cesarza na Moskwę w roku 1812r. Ale na tym nie koniec.   

Pamięć o Żołnierzach Wyklętych

  W pobliży cmentarzyka trwają obecnie prace związane z ustawieniem tam kolejnej tablicy poświęconej Żołnierzom Wyklętym: Stanisławowi Pieszkowskiemu zakatowanemu podczas "śledztwa" w siedzibie WUPB w Olsztynie oraz Hieronimowi Piotrowskiemu poległemu w walce z obławą KBW i UB i Janowi Kmiołkowi, straconemu w więzieniu mokotowskim. Peerelowskie zakłamywanie historii i zacieranie śladów po poległych, a zwłaszcza po zamordowanych bojownikach o wolną Ojczyznę okazało się na tyle skuteczne, że do dzisiaj nie znamy miejsca ostatniego ich spoczynku.

  A przez całe dziesięciolecia istnienia PRL-u nie można było o nich mówić. Po raz pierwszy zostali publicznie przypomnieni w ubiegłym roku podczas brokowskiego etapu Rajdu "Szlakiem Żołnierzy Wyklętych".
Wspominał wówczas o nich podczas nabożeństwa w kościele p.w św. Andrzeja ks. proboszcz Jarosław
Hrynaszkiewicz oraz przedstawiciel Instytutu Pamięci Narodowej dr. Tomasz Łabuszewski. Byli to dowódcy oddziałów partyzanckich, którzy nie godząc się na sowieckie zniewolenie kraju, walczyli do końca, chociaż zdawali sobie sprawę, że sytuacja jest beznadziejna.

  Kapitan Pieszkowski ps. "Bąmba" działał na Ziemi Ostrowskiej do lipca 1946 roku. Jego zasługa było odtworzenie i skonsolidowanie konspiracji (tym razem przeciwko nowemu okupantowi) z żołnierzy obwodu AK "Opocznik" ocalałych po bitwie pod Pecynką i po fali aresztowań dokonywanych przez NKWD jesienią 1944 roku. Po przeniesieniu olsztyńskiego inspektoratu WiN, został tam wkrótce aresztowany i 18 stycznia 1947 roku zakatowany podczas przesłuchania przez oprawców UB. Jego następcą został por. Hieronim Piotrowski ps. "Jur" - podczas  wojny oficer w wileńskim okręgu AK, a w roku 1945 dowódca oddziału Somoobrony  Czynnej Ziemi Wileńskiej. i bohater bitwy z NKWD stoczonej 2 lutego 1945 roku pod Rowinami na Wileńszczyźnie.

  Po przejściu na teren Białostocczyzny był początkowo prezesem obwodu sokólsko-białostockiego WiN, a w lipcu 1946 przeniesiono do powiatu Ostrów Mazowiecka. Tutaj w krótkim czasie sprawił, że wkrótce był to jeden z najlepszych obwodów w okręgu białostockim WiN-u. Zginął podczas obławy 17 stycznia w 1947 roku w miejscowości Brzuza na terenie powiatu węgrowskiego. Jan Kmiołek ps. "Wir" był podczas niemieckiej okupacji żołnierzem AK, a po wojnie WiN oraz ostatnim partyzanckim dowódcą w Puszczy Białej. Działał na terenie powiatów pułtuskiego, wyszkowskiego i ostrowskiego do 27 sierpnia 1951 roku.

  Wydany przez ubeckiego agenta, został aresztowany i po serii pokazowych procesów, skazany na 28-krotną karę śmierci. Ostatni partyzant z Puszczy Białej został stracony w więzieniu mokotowskim 7 sierpnia 1952 roku. Kulminacyjnym momentem ubiegłorocznego Rajdu "Szlakiem Żołnierzy Wyklętych" w Broku, których chyba najbardziej zapadł w pamięci, była uliczna inscenizacja walki leśnego oddziału z żołnierzami NKWD zakończonej rozbiciem sowieckiej komendantury.