Miejmy taką nadzieję że tak się stanie, gdzie można będzie westchnąć a oto tylko proszą  .

Ciekawi mnie, co mogło się odbywać na polach pomiędzy Quad a Jeronimo. Jest to w zasadzie jedyne miejsce w Wyszkowie, po którym chodziłem z piszczałką. Z reguły po 1 -1,5 godz i zawsze jakieś carskie kopiejki się znalazło. Wiem, że chodzili tam również inni poszukiwacze. Oglądałem stare mapy, tylko pola. Czy mogły tam się odbywać jakieś jarmarki? Czy też może na innych terenach wokół miasta jest podobnie? Niestety stan monetek z reguły jest tragiczny .

To się nazywa uroczysko Bykowce a co tam wychodziło to mogę powiedzieć, że duże kawałki ołowiu, krzesiwa i inne żelastwo. Bagno i uroczysko wszystko pochłoneło łącznie z zagubionymi i porzuconymi artefaktami. Same tabory i zdobycze były szabrowane z dala od obozu (tak wynika z pamiętnika Deskura) jedyny ślad po bitwie to kopiec, który obecnie jest nie do odnalezienia (zapomniany, zagubiony pośród bagien) ze wspomnień miejscowych wynika, że polegli powstańcy w asyście żandarmów zostali pozbierani z bagien przez chłopów do wspólnej mogiły, która miała zostać zapomniana i tak po części się stało. Nikt nie zna tego miejsca. Ja i inni do tej pory nie odnaleźli tego miejsca - jedyna nadzieja w Panu Sikorskim, który z zamiłowania do powstania styczniowego obiecał przyjazd w to miejsce z georadarem.

Dzięk rav666.

Uroczysko Bykowce a Bagno Pulwy to dwa różne miejsca. Bykowce są między Długosiodłem a Osuchową a Bagno Pulwy na północ od Porządzia. Co do kopca jego odnalezienie jest raczej nie możliwe - to robota na tygodnie jak nie miesiące (bardzo rozległy teren, podmokły i szukać tam można tylko jak jest sucha pora co ostatnimi latami stało się nie możliwe)

W dniu wybuchu II wojny światowej połowę mieszkańców Wyszkowa stanowiła ludność wyznania Mojżeszowego (krążył wtedy dowcip, że połowa mieszkańców Wyszkowa to Żydzi, a reszta to... Żydówki). Żydzi w Wyszkowie zaczęli się osiedlać w XIX wieku, po sekularyzacji w 1795 roku dóbr biskupów płockich. W 1827 roku ludność żydowska stanowiła 29% mieszkańców Wyszkowa, zaś w 1921 - 48,6%. Na rogu ulic Kościuszki i Wąskiej stała synagoga, Żydów grzebano na założonym przy końcu ulicy Łącznej cmentarzu. W czasie okupacji hitlerowcy macewami z kirkutu wybrukowali plac przed siedzibą gestapo przy ul. Zakolejowej oraz brzegi Strugi. Przy wejściu na kirkut znajduje się tablica poświęcona urodzonemu w 1919 roku w Wyszkowie Mordechajowi Anielewiczowi, komendantowi Żydowskiej Organizacji Bojowej, dowódcy powstania w warszawskim getcie. Uroczyste odsłonięcie pomnika odbyło się 14 września 1997 roku.

W końcu ul. 3 Maja, przy granicy miasta, wart jest obejrzenia zespół pałacowo - parkowy. Pałac został wzniesiony w końcu XVIII wieku, projektantem mógł być Szymon Bogumił Zug lub Jan Chrystian Kamsetzer. Pierwszym właścicielem klasycystycznego pałacu był biskup żmudzki Jan Stefan Giedroyć, następnie kupiła go rodzina Morzkowskich. Do poety Michała Morzkowskiego przyjeżdżali C.K. Norwid i T. Lenartowicz, w pałacu spotykała się cyganeria warszawska. Od 1879 roku właścicielami pałacu i dwóch oficyn, wzniesionych zapewne łącznie z pałacem, zostali Wanda i Kazimierz Skarżyńscy z Popowa.

 W latach 30. Janina i Edmund (syn Kazimierza) Skarżyńscy prowadzili tu modny pensjonat. Rodzina Skarżyńskich, która pozytywnie zapisała się w historii Wyszkowa, została wiosną 1941 roku zmuszona przez Niemców do opuszczenia pałacu. Kilka miesięcy później E. Skarżyński, przebywający na wygnaniu w Krakowskiem, napisał w pamiętniku córki: "Najwyższą miłością jest Ojczyzna, najściślejszą Ojczyzną jest dom rodzinny i ziemia własna.

Życzę Ci, córeczko najdroższa, Słoneczko moje kochane, żebyśmy jak najszybciej znaleźli się w naszym nade wszystko ukochanym Rybienku." To życzenie się nie spełniło. Władze komunistyczne zabraniały byłym właścicielom przebywać w promieniu 50 km od ich majątków. Do Wyszkowa Janina i Edmund Skarżyńscy wrócili w 1999roku, ponad 50 lat po ich śmierci ekshumowano szczątki i teraz spoczywają na wyszkowskim cmentarzu.

W latach 80 miałem możliwość poznać dwie panie z Warszawy;Pani Ruszczyc i Pani Zarańska jak dobrze pamiętam nazwiska (jeśli nie wybaczcie mi) które wspominały o pięknym drzewostanie rosnącym na końcu
Rybienka Leśnego który należał do nich, były to córki wymienionego dziedzica lub jedna z nich . Przykro że
nie wróciły w rodzinne strony .

W dniu 17 sierpnia 1920 roku po przeciwnej stronie Bugu, w Rybienku Leśnym, sowiecka czerezwyczajka w okrutny sposób zamordowała siedmiu Polaków, m.in. ppor. Antoniego Wołowskiego, wziętego do niewoli pod
Radzyminem i 3 żołnierzy z dywizji gen. L. Żeligowskiego.

 Fakt ten upamiętnia obelisk odsłonięty rok po tym wydarzeniu. W 1948 roku władze komunistyczne postanowiły usunąć pomnik - krzyż z pomnika został wyrwany i wrzucony do starorzecza, kamień został zabetonowany przed wejściem do Urzędu Gminy w Somiance. Dzięki działaczom wyszkowskiej "Solidarności" obelisk wrócił na swoje miejsce w 1989 roku.