W takiej formie założenie przetrwało do drugiej ćwierci XVIII w., kiedy na zlecenie ówczesnych właścicieli, Łochockich, przyłączone zostały nowe tereny przylegające do granicy zachodniej, na których założono kanał wodny w kształcie litery "L". Kolejni właściciele, Radziwiłłowie, zlecili dalszą rozbudowę ogrodu Szymonowi Bogumiłowi Zugowi, który w latach 1774-1775 ostatecznie ukształtował park nieborowski, rozszerzając go na tereny przylegające do wschodniej granicy. Powstała wtedy oranżeria z ogródkiem kwiatowym, amfiteatr oraz użytkowy ogródek francuski, w którym uprawiano winorośl i drzewka owocowe. Zmianom uległ także salon ogrodowy, gdzie partery przekształcono w bukszpanowe labirynty, a dwie centralne kwatery w gazony poprzecinane nieregularnymi ścieżkami w stylu "chińskim", bardzo modnym
w owym okresie, wynikającym z fascynacji ogrodami chińskimi.

Powstały nowe altany, a z dawnych rozchodziły się drogi prowadzące wśród boskietów ku kanałowi wodnemu, w ogrodzie pojawiły się pergole. Główna aleja otoczona została nowymi boskietami i stała się bardzo ważną osią widokową wiążącą założenie z położoną o niecały kilometr Puszczą Bolimowską. Te nowe elementy w kompozycji barokowej są zapowiedzią rodzącego się nurtu krajobrazowego, który spowoduje rewolucję w podejściu do sztuki komponowania i kształtowania przestrzeni ogrodowej. Nastąpi wówczas rezygnacja z geometrii na rzecz swobodnych układów, których podstawę stanowi takie kształtowanie, aby nie widać było ręki ogrodnika. Ta rewolucja miała dopiero nadejść, natomiast park nieborowski pozostał w barokowej formie, którą możemy dzisiaj podziwiać.

Wprawdzie okres powstania listopadowego i zesłanie spadkobierców Radziwiłłów odbiły się niekorzystnie na stanie ogrodu, a zamiana dzikiej promenady na park krajobrazowy zmieniła nieco barokowy charakter założenia, jednak prace rewaloryzacyjne przywróciły mu układ regularny. Jest to obecnie ogród zachwycający swym pięknem. Niezwykła atmosfera szczególnie wyczuwalna jest podczas ładnej, słonecznej pogody, kiedy promienie słoneczne wydobywają kontrasty niskich parterów w salonie ogrodowym z wysokimi boskietami, cień dawany przez aleje i bindaże kontrastuje z migoczącą w kanale ogrodowym wodą, a wąskie długie wnętrze centralnej lipowej alei otwiera na końcu szeroką panoramę na piękną okolicę. Niedaleko stąd do Arkadii - kompozycji ogrodowej jakże odmiennej od barokowego Nieborowa. Sentymentalizm był pierwszym nurtem ogrodów krajobrazowych, nacechowanym przesadnym wręcz zróżnicowaniem programu wypełnionego fascynacją elementami dalekowschodnimi (od chińskich altanek po tureckie minarety); dużo tu także różnych "średniowiecznych" ruin i "antycznych" świątyń. Niebagatelny wpływ na kształt ówczesnych ogrodów miał mit arkadyjski oraz filozofia powrotu do natury i przeszłości. Kompozycja parku skupiała się na emocjach i doznaniach wywoływanych wnętrzem ogrodu.

Arkadia powstała z inicjatywy Heleny z Przeździeckich Radziwiłłowej, pani w Nieborowie, która założyła opodal siedziby ogród sprzyjający wypoczynkowi i rozmyślaniom w sentymentalnej atmosferze. Prace nad tym założeniem rozpoczęte zostały w 1778 r. i trwały ponad 40 lat. Autorem projektów Arkadii, przy znaczącym współudziale księżnej, był Szymon Bogumił Zug. Oprócz planów nowego założenia jest on także autorem projektów niektórych budowli ogrodowych, np. Akweduktu Rzymskiego z kaskadą, Świątyni Diany czy Łuku Greckiego. Przy tworzeniu Arkadii pracowali także: Jan Piotr Norblin, Aleksander Orłowski, Henryk Ittar  Helena Radziwiłłowa napisała specjalny przewodnik, który tłumaczyć miał zasady kompozycji ogrodu, opartej na bogatym programie literackim.

Centralną część założenia stanowi duży, podłużny staw z Wyspą Ofiar. Staw ten powstał dzięki spiętrzeniu wód rzeczki Łupii i skupia wokół siebie najważniejsze elementy ogrodu. Chociaż do naszych czasów nie zachował się Amfiteatr, to podziwiać możemy Akwedukt Rzymski, wzniesiony w miejscu, gdzie spiętrzone wody Łupii wpadają do zbiornika wodnego; z ocienionego akweduktu rozpościera się rozległy widok na oświetlony słońcem staw. Wspaniale prezentuje się Świątynia Diany z pięknym plafonem namalowanym przez Jana Piotra Norblina.

Warte obejrzenia jest również założenie pałacowo-parkowe w Walewicach. Znajduje się na terenie od lat użytkowanym rolniczo, wśród pól, lasów, w dolinie rzeczki Mrogi, wokół której powstały inne założenia rezydencjonalne: Mroga i Sobota. Park walewicki jest stosunkowo niewielki (10 ha), ale dobrze wkomponowany w otaczający krajobraz. Pierwsze wzmianki o Walewicach sięgają XIV w. Od tego czasu Walewice często zmieniały właścicieli. W 1783 r., w miejscu wcześniej istniejącego dworu modrzewiowego, został wzniesiony pałac, którego budowę zainicjowało małżeństwo Anastazego i Magdaleny Walewskich. Ta imponująca budowla przetrwała do dziś i jest dziełem znanego na Mazowszu architekta Hilarego Szpilowskiego.

Od połowy XIX w. właścicielami walewickiej rezydencji byli Stanisław i Maria Grabowscy. Rodzina Grabowskich przebywała w Walewicach do 1945 r., kiedy w wyniku reformy rolnej majątek przejęty został przez skarb państwa. Po tym roku właścicielem dóbr stała się Państwowa Stadnina Koni. Walewice  odwiedzane były przez wielu znakomitych gości, ale przede wszystkim kojarzą się z osobą Marii Walewskiej - ukochanej cesarza Napoleona Bonaparte. Park w Walewicach ukształtowany został w końcu XVIII w. i uzupełniany w następnym stuleciu. Autorstwo przypisuje się Hilaremu Szpilowskiemu, a uzupełnienia rozpoczynającemu właśnie wielką karierę ogrodnikowi Walerianowi Kronenbergowi. Kompozycja przestrzenna założenia obejmuje: zespół pałacowy z dziedzińcem i aleją dojazdową, park na skarpie, park dolny, park południowy i część folwarczną. Aleja dojazdowa do pałacu ma imponującą długość 250 m i jest wysadzana lipami. Dziedziniec z koliście ukształtowanym gazonem wzbogacony został czterema piramidalnymi formami dębów, ustawionymi po bokach czterokolumnowego portyku wejściowego pałacu. Część parkowa na skarpie rozpoczyna się tarasem, z którego rozciąga się rozległy widok na park dolny i daleko poza granice parku. Park południowy zajmuje teren łagodnej, słabo zaznaczonej skarpy doliny rzeki Mrogi.


Jego centralną część zajmuje wielka polana otoczona częściowo zwartym zadrzewieniem, a częściowo malowniczymi grupami starych drzew. Park południowy sąsiaduje z rozległymi terenami łąk zalewowych, świetnie widocznych z różnych miejsc tej części parku. Park dolny położony jest na lewym brzegu Mrogi, której przebieg został zmieniony dla wzbogacenia założenia parkowego. Jego centralną część zajmuje wielka malownicza polana. Umożliwia ona rozległy widok z pałacu na pola uprawne znajdujące się daleko poza granicami parku. Przy brzegu Mrogi umieszczone zostały dwie rzeźby figuralne, na południowym skraju polany znajduje się mostek, z którego podziwiać można zarówno dalsze części parku, jak i pałac. Południowa część parku dolnego niepostrzeżenie przemienia się w naturalny las łęgowy, a północna, ze stawami i towarzyszącymi im polami, wzbogacona jest malowniczymi grupami drzew.