Rosnące potrzeby opieki nad chorymi spowodowały, że w latach następnych, jak donosiły "Kłosy" z 1877 r.  "... obecnie z inicjatywy p. E Sobańskiego, ks. M. Brodyńskiego i A. Łęckiego przybudowano kaplicę, dwie obszerne sale na 20 osób, kilka mniejszych pokojów, maglarnię, łazienkę itp. za kwotę 12.000 Rs i obecnie pomieści on kilkadziesiąt osób...". Nową inwestycją budowlaną zainteresował się również  "Przegląd Techniczny", podając w 1889 r.: "... Zakład ten w stylu odrodzenia włoskiego projektował prowadząc bezinteresownie budowę p. Władysław Hirszeł..." (1831-1889, od 1863 r. budowniczy III klasy w Warszawie). Coroczne sprawozdania Społecznego Komitetu, który nadzorował działalność placówki podają,
że mogła ona pomieścić do 94 chorych. Wiadomo również, że np. w 1881 r. wystawiono budynek gospodarczy,
a duży ogród umożliwiał także utrzymywanie krów dostarczających mleko nie tylko dla chorych, ale również na sprzedaż dla okolicznych mieszkańców. Ówczesny wygląd przytułku ilustruje rycina zamieszczona w Ilustrowanym przewodniku po Warszawie z 1893 r., przedstawiająca po prawej stronie wielopiętrową część starszą i dostawione do niej prostopadle skrzydło mieszczące piętrowy portyk środkowy z wejściem i kaplicą oraz dwie parterowe części z oknami w profilowanych obramieniach, ale na  różnej wysokości. Być może w skrzydle wyższym były wymienione już "dwie obszerne sale", zaś w niższym "kilka mniejszych pokojów, maglarnia, łazienka itp.". Rozbudowa ta na pewno umożliwiła rozdział chorych zapewniając tym samym właściwą opiekę. Kiedy budynek ten podwyższono, nadbudowując piętra oraz dach mansardowy nad całością zespołu, w chwili obecnej trudno jest ustalić. Być może nastąpiło to już po pierwszej wojnie światowej, kiedy opiekę nad zakładem przejęło Zgromadzenie Sióstr Felicjanek.

W trakcie działań wojennych 1939 i 1944 r. uszkodzone zostały budynki, a pogarszający się stopniowo stan techniczny zmuszał do podjęcia prac remontowych. Wobec braku środków finansowych, mimo przygotowania w 1956 r. dokumentacji, przystąpiono do nich etapami dopiero w latach 1979-1980 i 1985-
-1986 (proj. inż. T. Chmielewskiej), powodując jednak wiele zmian w stosunku do układu pierwotnego.