To dopiero nazywa się bohaterstwo .

                                                                       „ Skwerek „

   Spacerując  po  Końskich  , nie  sposób  nie  „ zahaczyć „  o  skwerek . Miejsce przed  Kolegiatą  Św. Mikołaja , otoczone przez  sędziwe  kasztanowce .  Przy  alejkach  stoją  ławeczki  , a  na nich  siedzą  ludzie  . Jakby  się  zastanowić  , to  prawie  nic  się  nie  zmieniło  przez  40  lat . Owszem , ławeczki  trochę  nowsze , twarze ludzkie  podobne do  tych  sprzed  lat  . Gawędzą emeryci  o  lepszych  czasach  , w  innym  rejonie  ławeczkę  okupuje  grupka  „ czerwonych nosów „ , dyskutująca  nad  sposobami  zdobycia  kilku  złotych  na  alkohol . Na  jeszcze  innej  ławce siedzi  chłopak  z  dziewczyną  , zapatrzeni  w  siebie , uśmiechnięci  i  szczęśliwi . Przypomniałem  sobie  , że  sam  kiedyś  umawiałem  się  na  randki  w  okolicach  skwerku . Wróciłem  pamięcią  jeszcze  dalej  i  wspominałem  te świetne  czasy  dzieciństwa , kiedy  przychodziłem  tu  z  moim  tatą  . Jesienią  zbieraliśmy  kasztany i  liście , latem siadaliśmy  na  ławeczce zajadając  lody  z  pobliskiej  lodziarni  państwa  Janiszewskich  przy  ulicy  Łaziennej . Jak  to  dziecko  wypytywałem  o  wszystko  , a  to  kto  tak  wysoko  posadził  Tadeusza  Kościuszkę  na  koniu , a  po  co  tam  się  schodzi  po  schodkach  ( szalet miejski ) , a  to  o  stacyjkę  benzynową . Wtedy  to  pierwszy  raz  dowiedziałem  się  o  tym  , że  w  tym  miejscu  , podczas  II  Wojny Światowej  znajdował  się  cmentarz  żołnierzy  niemieckich  .  Spytałem  , gdzie  jest  teraz bo  nie  widać  krzyży . Dowiedziałem  się  , że  spora  część  mogił  została  przeniesiona  na  cmentarz  przy  ulicy  Browarnej , ale  nie  wszystkie  . To  , że  nie  wszystkie  mogiły  zostały  przeniesione  , okazało  się  podczas  robót – wykopów przy  budowie  kanału  ciepłowniczego w  latach  1969-1974 . Pracownicy  mówili  o  resztkach  trumien i  szczątkach  ludzkich  wykopywanych  podczas  prac .
   Przytoczę  tutaj  rozmowę  z  panem  Zdzisławem  Kobyłeckim  , ówczesnym Przewodniczącym  Rady  Miasta . Pan  Zdzisław  zajmował  się  pośrednio  budową  ciepłociągu  , ustalając  z  projektantami  i  wykonawcami  trasę  przebiegu  rurociągu . Było  to  bardzo  trudne  zadanie  , tym  bardziej  , że  po  drodze  był  Kościół  i  dość  gęsta  zabudowa  centrum  miasta . Trzeba  było  uzyskać  zgodę  ówczesnego  proboszcza  ks. Kozińskiego  na  przejście  rurociągiem  przez  plac  Kościelny . Proboszcz  wydał  zgodę  przy  pewnych  warunkach  . W  zamian  za  to  wykonane  zostało  przyłącze  rurociągu  ciepłowniczego , do  Kościoła  i  starej plebanii .
   Ruszyła  budowa  i  zaczęły  się  problemy . Nikt  nie  wiedział  , że  zaraz  po  wojnie  , podczas  ekshumacji niemieckiego  cmentarza , część  mogił  została  , a  zabrane zostały  tylko  nagrobki – krzyże . Niewielka  część  szczątków  wróciła  do  Niemiec  zabrana  przez  rodziny  , a  reszta  trafiła  na  cmentarz przy  Kościele  św. Anny  w  Końskich . Nie  wiadomo  jednak  do  dziś  gdzie  zostały  pochowane  . W  tamtym  okresie  obawiano  się  profanacji  niemieckich mogił i  możliwe  jest  , że  szczątki  ze  skweru  spoczęły  bez  tablic  przy  mogiłach  żołnierskich  z  I WŚ. Podczas  wykopów  , w północno-wschodniej  części  skweru  natrafiono  na  3  rozpadające  się  trumny  ze  szczątkami  niemieckich  żołnierzy . Szczątki  zostały  przełożone  do  nowych  trumien i  w  asyście  ks. Kozińskiego  oraz  pracowników  Gospodarki  Komunalnej  pochowane  na  cmentarzu  przy ulicy  Browarnej . Nie  znane  jest  miejsce  tego  pochówku  , nie  ma  zapisów  w  księgach  kościelnych czy  urzędowych . Pan  Zdzisław  nie  był  obecny  podczas  pochówku  żołnierzy , a  ludzie  , którzy  się  tym  zajmowali  , nie  pamiętają  , nie  chcą  pamiętać a  część  już  nie  żyje . Szukając  śladów  i  informacji  na  temat  tego  cmentarza  , słyszałem  wiele  głosów  , często  krytycznych w  tym  temacie .  „ Najlepiej  nie  ruszać  tego  tematu „ ,” a  po  co  to  dziś  komu „ , „a  kto  to  wie jak  to  było  naprawdę „ . Ale  czy  my  mamy  świadomość  , że  mogiły  wojenne  , nieważne  czyje  zasługują  na  pamięć , na  szacunek ?  Czy  wiemy  , że  nasi  żołnierze  walczący  na  frontach  całego  świata  , polegli  w  walce  , leżą  w  różnych  miejscach ?  Czy  chcielibyśmy  aby  władze  tych  państw  zachowywały  się  w  sposób  „ nie  widzę , nie słyszę , nic nie robię „ ? Wiemy  jak  wygląda  ten  problem  na  dawnych  wschodnich  terenach  Polski .
Fot.1 mogiły niemieckich  żołnierzy  na  skwerku koneckim
Fot.2i3 - żydzi biorący udział  w  kopaniu  grobów  dla  poległych Niemców na  skwerku .
Fot.4 - zastrzeleni  żydzi  zaraz  po  kopaniu  mogił .

Ciekawe rzeczy się tam u Ciebie działy, a zdjecia rozstrzelanych Żydów wstrząsajaće...

ciąg dalszy......okupantem. Dowództwo nad nimi od 6 września z rozkazu Hitlera sprawował generał major SS Wilhelm Fritz von Roettig - "Kat Śląska" - który w pierwsyzm tygodniu wojny prowadził bezwzględne akcje eksterminacyjne Polaków na terenie Śląska zajętego przez Niemcy. Około godziny 14.00 na zakolu drogi pojawiła się wiśniowa limuzyna, w której podróżował "Kat" w towarzystwie dwóch oficerów i jednego podoficera-kierowcy. Polacy i Niemcy spostrzegli się niemal w tym samym momencie. Pierwsza seria z polskiego rkm-u zatrzymała samochód. Odgłosy walki zaalarmowały polski batalion, stacjonujący w zagajniku o kilometr od miejsca zdarzenia. Jego dowódca wysłał pluton piechoty na patrol bojowy.

W tym samym czasie strzelanina przybierała na sile. Niemcy schronili się za samochodem w przydrożnym rowie i ostrzeliwali z posiadanych pistoletów maszynowych. Widok nadciągających posiłków i atak Polaków spowodował, że Hitlerowcy poddali się. Kiedy kpr. Dowgiert podszedł, aby ich wziąć do niewoli - padł zdradziecki strzał. Kula raziła kaprala niemal prosto w serce. Polski żołnierz zginął na miejscu. W chwilę po tym Polacy zasypali pozycje niemieckie gradem kul z posiadanych 2 karabinów maszynowych i broni indywidualnej. Dwaj oficerowie niemieccy zbiegli mimo ran , a po kilku godzinach dotarli do Opoczna, gdzie zaalarmowali Komendę Żandarmerii. Kierowca i generał zginęli na samym początku walki - niemal od pierwszych kul. Polacy zabrali ciało "Kata", a w czasie rewizji odkryli ważne mapy wojskowe i dokumenty osobiste. Generała pochowano w płytkim dole w niedalekim zagajniku. Zwęglone zwłoki kierowcy (samochód zapalił się od granatów) Niemcy uznali za zwłoki generała i pochowali w Niemczech z wojskowymi honorami.”
   Tutaj  chciałbym  zaznaczyć  początek  interesujących  zdarzeń . Według  Władysława Naruszewicza , Niemcy  nie  znaleźli  płytkiego  pochówku  generała  , a  spalone  zwłoki  st.wachmistrza Poppe , kierowcy limuzyny , wzięli    za  szczątki  ich  obu  . Dwóch  oficerów , towarzyszących  generałowi  , którym  udało  się  uciec to : kpt.żand. Erich Radtke , kpt.policji ochronnej Max Sadowski . 11.IX. Niemcy  przewieźli  wydobyte  ze  spalonego  samochodu  szczątki  do  Końskich  . Trumnę  ze  zwęglonymi  zwłokami  Poppego  ustawiono  na  katafalku  w  Kościele  i  wyznaczono  wartę  honorową  . Następnego  dnia  trumnę  przewieziono  do Kielc do  Sztabu  Armii Południe . Wyznaczono  specjalną  grupę  do  zbadania  okoliczności  śmierci  generała  pod  bezpośrednim dowództwem  płk. Gaudewela .
Z  raportu  Gaudewela - „  Resztki  zwłok  będą  dzisiaj  , 13.IX.1939 r.  złożone do  trumny  i  przewiezione  do  Wrocławia . Wypalony  stalowy hełm generała oraz  inne  drobne  przedmioty  osobiste zostaną  przekazane  wdowie . „
   W innym  raporcie  Gaudewela jest  wzmianka  o  pogrzebie  : „ W  dniu 14.IX we Wrocławiu  nad  trumną  generała Roettiga i st.wach. Poppego  przemawiali  gen. SS von dem Bach -Żelewski i generał policji  Riege . Następnie  oficerowie SS  wynieśli  trumnę  na  swych  barkach do karawanu , który  ruszył  do  Berlina . W  stolicy  III Rzeszy  po  uroczystościach  pogrzebowych  , dokonano  kremacji  a  urnę  przewieziono  do  rodzinnego  miasta  Gera i  złożono  w rodzinnym  grobowcu  Roettigów . Po  jakimś  miesiącu  , Niemcy  dostali  informację  o  mogile  generała  w  niedalekim od  zdarzenia  młodniku . Prawdopodobnie  , któryś  z  żołnierzy  wziętych  do  niewoli  przekazał  informację  o  mogile Roettiga . Użyto  tresowanych  psów  oraz  grupę  śledczą  do  zbadania  i  ewentualnego  zatuszowania  poważnej  pomyłki  .  Przecież  rodzina  już  pochowała  swojego  generała  .  Według  relacji  miejscowej  ludności , mogiła  została  odnaleziona  , a  szczątki  przewiezione  i  dyskretnie  pochowane  w  Niemczech  . Gdzie ?  Nie  ma  na  ten  temat  informacji . Jest  jeszcze  druga  strona  tych  wydarzeń  .  Policja i SS  , uznała , że  za  śmiercią  generała  stoją  cywilni  partyzanci . W  związku  z  tym  zaaresztowano  5000 mężczyzn  z  terenu  Powiatu Koneckiego  i  osadzono  na  tak  zwanej  budowie . Po  rewizjach  i  odnalezionych  niemieckich  pieniądzach  oraz  innych  drobiazgach  z  żołnierskiego  oporządzenia  , rozstrzelano  około  140  osób . Resztę  zwolniono  na  wyraźny  rozkaz  gen. Blaskowitza , który  po  zapoznaniu  się  z  raportem  zdarzenia  , uznał  śmierć  generała Roettiga podczas działań wojennych . 
   Sprawa  pomyłki  pochowania  szczątków  Poppego  zamiast  Roettiga  , musiała  jednak  jakoś  się  wydać  . Wdowa  po  generale  nie  wiedziała  , gdzie  znajdują  się  szczątki  jej  męża  . Być  może  ta  informacja  została  specjalnie  ukryta  lub  zginęli  ci  , którzy  o  niej  wiedzieli  .  W  każdym  razie  , na  początku  lat  50-tych  wdowa  po  generale  , przybyła  z  pełnomocnictwami  i  pozwoleniami  na  ekshumację  generała  z  cmentarza  wojennego  w  Końskich .  Czyżby  miała  jakieś  informacje na  ten  temat ?  Czy  Niemcy  mogli  tutaj  pochować  zabitego oficera ? 
   Żona  generała  posiadała  plan  cmentarza z  zaznaczonym  miejscem  ewentualnego  pochówku  męża .  W  miejscu  wyznaczonym  nie  znaleziono  żadnych  szczątków .
Pavelock
Fot,1 mogiła żołnierzy niemieckich  z  okolic  wydarzeń - prawdopodobnie grupy idącej  na  odsiecz  generałowi .
Fot,2 resztki  spalonego samochodu - prawdopodobnie z grupy idącej  na  odsiecz generałowi .
Fot,3 - Grób  podch. Dowgierta
Fotografie pochodzą  z  netu

Witam. Chcę się wypowiedzieć na temat tych mogił. Pochodzę z Janowa. Mogiły na zdjęciach to mogiły żołnierzy armii ,,Prusy'' Ta z dwoma krzyżami na tak zwanych ,,Górach'' kryła zwłoki kapr. podchorążego oraz jednego szeregowego.Pamiętam że po ekshsumacji na cmentarz do Przysuchy  na grobie został hełm podobny do strażackiego z włosami w środku. Zakopałem ten hełm w  tej mogile ale czy jest tam do dziś ,nie wiem. Następna mogiła w tak zwanej ,,Starej Górze'' .W niej było pochowanych dwunastu żołnierzy, też zabranych na cmentarz do Przysuchy. Następna mogiła z figurką ,, Matki Boskiej '' tam pochowanych było sześciu żołnierzy, też zabrano ich na cmentarz w Przysusze. Wśród zabitych byli  i ułani Grodzieńscy i zwykli żołnierze. Pojedynczy krzyż to żołnierz który zginął w okolicy wioski Kuźnica.Razem z nim zginęła kobieta o nazwisku Połeć a jej syn ranny był w nogi. Tam pod lasem były dwa domy.Połciów i Cieślikowskich. Przebywających w pobliżu tych domów żołnierzy Polskich zlornetowali Niemcy i ostrzelali ogniem artylerii.

      Końskie 1831 - zamówienia dla formującego się 7 Pułku Strzelców Pieszych

Z opowiadań moich rodziców i starszych mieszkańców Końskich wiedziałem, że w latach 1910-17 wielkim powodzeniem cieszyły się amatorskie przedstawienia… (nieczytelne).
Grano sztuki patriotyczne, komedie oraz ustawiano tak zwane „żywe obrazy”. Produkcja muzyczna [raczej: oprawa muzyczna] pp. Ziembińscy, … Zdjęcia i dekoracje Roch Baranowski. Fragment wspomnień Henryka Seweryna Zawadzkiego.
Fotografia z drugiej dekady XX wieku pochodząca ze zbiorów wielce zasłużonej dla Końskich rodziny Kaplów. Fotografię udostępniła p. Agnieszka Byczkowska.

Dalej kontynuuję tematykę powstania listopadowego. Muszę też przyznać, że okres poprzedzający w historii miasta Końskie jest bardzo ciekawy - epizod napoleoński (ciekawa legenda ławeczki „napoleońskiej” w pobliskiej miejscowości), miejsca potyczek, kirasjerzy - jedyny w dziejach Polski pułk jazdy kirasjerskiej powstał w dobrach pułkownika Stanisława Małachowskiego w Końskich. Dużo zatem przed nami.

A tak przy okazji poruszę temat przedstawionej fotografii. Pokazuję jedną z nich; jest jeszcze kilka (z innego zbioru), ale tu prośba do czytelników - trzeba opisać mundury, uzbrojenie i odpowiedzieć na pytanie z jakim okresem Księstwa Warszawskiego są związane (fotografie powstały oczywiście później, w atelier Rocha Baranowskiego w Końskich) - dla chętnych czytelników prześlę skany.
Marzę o odnalezieniu i pokazaniu na stronie orła z czapki żołnierza 7 pułku. Byłby to kolejny „konecki orzeł” (pierwszy opisany to orzełek z Kornicy - artykuł z 2 czerwca 2013). A w kolejce czeka jeszcze wiele innych.

W Księdze aktów notarialnych z 1831 roku, notariusza Michała Krassowskiego można odnaleźć ciekawe zamówienia dla formującego się w Końskich 7 Pułku Strzelców Pieszych.
KW

Pistolet skałkowy manufaktury zbrojeniowej w Końskich.
Pistolet skałkowy (bateryjny) - typ pistoletu pojedynkowego, stanowił własność Stanisława Małachowskiego. Wykonany w manufakturze zbrojeniowej w Końskich w 1831 r.
Pistolet wykonany w czasie powstania listopadowego w manufakturze zbrojeniowej w Końskich. Manufaktura ta, została utworzona w początkach 1831 r. w dobrach Stanisława Małachowskiego i działała do sierpnia tego roku, kiedy to została zniszczona przez korpus rosyjski gen. Rüdigera. Broń została wykonana jako prezent dla właściciela, a zarazem regimentarza czterech województw lewobrzeżnej Wisły. Z tego powodu na lufie wygrawerowany został napis: Fabryka Polska Naczelnemu Wodzowi, który początkowo interpretowano jako dedykację dla generała Skrzyneckiego. Przeczą temu jednak wyryte na głowicy słowa: Stanisław Małachowski. Sprawa ta nie została do dziś jednak rozstrzygnięta. W okresie międzywojennym pistolet trafił do kolekcji marszałka E. Rydza-Śmigłego. Wraz z nią został ukryty w 1939 roku w leśniczówce Czemiernikach koło Lubartowa. Odnaleziony po wojnie, w 1947 roku został przekazany przez Zarząd Lasów Państwowych do zbiorów Muzeum Wojska Polskiego.
Broń posiada ciekawą konstrukcję: zamek skałkowy zaopatrzony jest w specjalną rolkę współpracującą z pokrywą panewki, łańcuszek sprężyny głównej oraz osłonę przeciw deszczową. Lufa jest gwintowana na całej długości precyzyjnym gwintem włoskowym typowym dla pistoletów pojedynkowych. Na płycie głównej wyryto nazwisko miejscowego rusznikarza: Gepart w Końskich. Mimo, że kurek jest dorobiony, ogólne cechy charakterystyczne wskazują na wykonanie w jednej z przodujących pracowni rusznikarskich początku XIX wieku. Łoże, nieco gorszej jakości niż zamek posiada nietypowy kształt: ostro zagięty chwyt był spotykany w pojedynkowej broni angielskiej i to wytwarzanej stosunkowo krótko, pomiędzy 1815 a 1825 rokiem. Co ciekawe, łoża tego rodzaju były znacznie krótsze od opisywanego. Kaliber: 15 mm, długość: 34,2 cm, waga: 830 g, długość lufy: 20,5 cm
Marcin Ochman
Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, eMWPaedia.

Dodam, że UMiG zlecił wykonanie repliki pistoletu. Czy projekt będzie kontynuowany? KW.

Pistolet skałkowy wykonany w manufakturze zbrojeniowej w Końskich w 1831 r.
Wyryte na głowicy słowa: Stanisław Małachowski.
W zbiorach Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, fotografia - eMWPaedia.

Pistolet skałkowy wykonany w manufakturze zbrojeniowej w Końskich w 1831 r.
Napis rytowany na lufie: Fabryka Polska Naczelnemu Wodzowi.
W zbiorach Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, fotografia - eMWPaedia.


Zamówienia dla formującego się w Końskich
7 Pułku Strzelców Pieszych


Dostawa słoniny i sadła

Jan Kanty Wasilewski, zastępca komisarza Obwodu Opoczyńskiego w mieście Końskich mieszkający; zawarł umowę z Jonasem Grundmanem o dostawę 25000 funtów słoniny i sadła do magazynu konieckiego w Kazanowie „exystującego”, w cenie po 20 groszy za funt słoniny lub sadła. Termin dostawy 20 dni. Akt podpisał „w imieniu komisyi potrzeb wojska J.K. Wasilewski, Kazimierz Brzozowski Komisarz Rządu Narodowego, Jonas Grundman, świadkowie: Ignacy Słuchowski i Michał Kołodzieyski - urzędnicy administracji w Końskich. Akt z 17.03.1831.


Dostawa furażerek, halsztuków, rękawic zauszników

Mieszkańcy miasta Radomia: Moszek Minchmacher, Herszch Epfelbaum, Ajzyk Szorfeld, Maier Szorfefd - byli dostawcami furażerek, halsztuchów (trójkątna chusta noszona na szyi przez mężczyzn w XVIII i XIX), rękawic, zauszników do 7. Pułku Strzelów Pieszych formujących się w Końskich. Akt z 6.06.1831.


Dostawa żywności

Do aktu stanęła Deputacja formująca 7 Pułk Strzelców pieszych. Deputacja ta składała się z: Stanisława Bogusławskiego, Kajetana Woyciechowskiego - Radców Obywatelskich woj. sandomierskiego, [Jana] Pruszyńskiego dowódcy tegoż pułku rozkazem dziennym Naczelnego Wodza [...], oraz z drugiej strony Aron Wiślicki i Chil Grundman z Końskich. Strony zawarły umowę dostawy żywności dla pułku.
§1 Ponieważ żywność dla Pułku 7 Strzelców Pieszych Instrukcyi Komisyi Rządowey Woyny z dnia 26 miesiaca czerwca nr 31081/11648 [...] 38 przepisana jest na iedną racyę dzienney żywności.

    Półtora funta chleba.
    Pół funta mięsa w tydzień przez dni cztery.
    Pół kwarty kaszy lub grochu.
    Dwa łuty soli kuchenney.
    Dwa łuty słoniny lub sadła.
    Przeto dostawcy zobowiązują się dostarczać żywność dla pułku.

§2 Żywność powyższym paragrafem przepisana przez Deputacyę dp racyi trzy tysiące (3000) dziennie - żądana tylko być może. Dystrybucya żywności odbywać się będzie co dni cztery, a to batallionami na kompanie podług sytuacyi i bon [bardzo ciekawy jestem czy zachowały się owe bony - może czytelnicy mają je w swoich zbiorach?], które przez Deputacyę podpisane być maią.
Wypłata za dostarczoną żywność uskuteczniana co dni osiem. Należność za żywność (1 racja) w ciągu 7 dni wynosi 3 zł 29 gr. Dostawa żywności ma być od 1 lipca 1831 do 1 sierpnia 1831. Umowa obowiązuje na miesiąc. Gdyby się okazała potrzeba dostarczania słomy, siana i owsa dla kompanii pociągowej dla „koni furgonowych” lub furażu dla koni oficerów sztabowych tegoż pułku to dostawcy winni i ten fasaż dostarczyć. Akt z dnia 28 czerwca 1831.


Dostawa manierek, bębnów, kociołków

Deputacyja formująca 7 Pułk Strzelców pieszych w Końskich składająca się z Stanisława Bogusławskiego, Kajetana Woyciechowskiego, Pruszyńskiego dowódcy pułku zawarła umowę z Ignacym Helemanem i Wojciechem Guzikiewiczem o dostawę „effektów” do 7 Pułku Strzelców Pieszych w Końskich, a więc o dostawę: 1493 manierek, 42 bębnów z stypułkami [drewniane pałki, często zakończone miedzianą tuleją], 298 kociołków wagi po 7 funtów [...]. Dostawa ma być uczyniona w ciągu 2 miesięcy z tym, że do 10 lipca 1831 dostawy przysłać do pułku 42 bębny. Akt z 212 czerwca 1831.


Dostawa sukna

Zelman Birencwajg, Mosiek Wiślicki, Jankiel Kronenblum, Lejbuś Szejnfeld, Rafał Rafałowicz kupcy z Końskich zapisali [...] 30000 zł na imię Deputacji formującej w Końskich 7 Pułku Strzelców pieszych z powodu przyjęcia obowiązku dostarczania pułkowi „effektów” to jest sukna. Podpisali wspomniani kupcy, jako świadek Michał Dunin Laskowski podporucznik, Stanisław Patek [pisarz lazaretu wojskowego w Końskich]. Akt z 1.07.1831

Deputacja formująca pułk 7. Strzelców Pieszych w Końskich w osobach Stanisław Bogusławski, Kajetan Woyciechowski, Pruszyński dowódca pułku zawarła umowę z Zelmanem Birencwajgiem, Mośkiem Wiślickim, Janklem Kronenblumem, Lejbusiem Szejnfeldem, Rafałem Rafałowiczem o dostawę sukna dla 7. Pułku Strzelców Pieszych, a mianowicie: sukna łokci 30.267 [miara nowopolska - 1 łokieć (miara podstawowa) = 2 stopy = 0, 576 m]

    granatowego szerokości „po ćwierci dziewięć postaw” - łokci 11.504 żółtego na wypustki - łokci 307,
    żółtego na wypustki łokci 307,
    pąsowego [kolor jasnoczerwony] łokci 100,
    szaraczkowy [kolor płótna lub szarej, niefarbowanej wełny] szerokości „po ćwierci dziewięć na mundury, zaś dla [...] jaśniejszego łokci 440, czyli zatem szaraczkowego łokci 18.356, wynosi razem 30.267. Dostawa 15 [...] za dni 15 (od dnia dzisiejszego), 150 [...] za dni 15, dostawa 400 [...] przy końcu miesiąca sierpnia 1831.

Akt z 1 lipna 1831.


Dostawa obuwia

Deputacja formująca pułk 7. Strzelców Pieszych w Końskich w osobach Stanisław Bogusławski, Kajetan Woyciechowski, Pruszyński dowódca pułku zawarła umowę z Ignacym Zawadzkim, Tomaszem i Walentym Urbańskimi o dostawę obuwia dla pułku, a mianowicie 1000 sztuk trzewików z okuciami po 330 par tygodniowo począwszy od 1.07.1831.
Akt z 1 lipca 1831.

Deputacja formującego się 7 Pułku Strzelców Pieszych w Końskich w składzie: Stanisław Bogusławski, Kajetan Woyciechowski, Pruszyński dowódca pułku, zawarli umowę o dostawę obuwia z Wincentym Majewskim „majstrem proffesyi szewskiej” . Dostawa 2.000 par trzewików z terminem do końca sierpnia 1831, co dwa tygodnie po 300 par; cena pary trzewików 6 zł 5 gr. Akt z 12 lipca 1831.


Dostawa tornistrów, ładownic, bandelonów, pasów

Deputacja formująca pułk 7. Strzelców Pieszych w Końskich w osobach Stanisław Bogusławski, Kajetan Woyciechowski, Pruszyński dowódca pułku zawarła umowę z Lejbusiem Szejnfeldem, Jonasem Wiślickim o dostawę tornistrów dla 7 Pułku Strzelców Pieszych w Końskich formujących się.

    Tornistry skórzane na włos wyprawione koloru czerwonego z podszyciem płóciennym z płótna krajowego z zapięciem i troczkami na przypięcie pałana z przyborami skórzanemi ze starej (?) skóry sztuk 2.939.
    Ładownice z blachą wewnątrz z pasem skórzanym na szaro sztuk 2783.
    Bandelonów ze sprzączkami mosiężnymi ze skóry na szaro sztuk 371.
    Pasów do noszenia bębnów w marszu i pasów do zawieszania bębnów ze skóry szarej pierwszych, a drugich ze skóry czerwonej 43.
    Pasów rzemiennych do manierek z upięciem do przykrywki sztuk 1492.

Effekty te mają być przymierzone na każdym żołnierzu. Umówiona cena: za tornister zł 13, ładownica 10 zł, bandoler 4 zł 20 gr, pasy do bębnów 6 zł 20 gr, pasek do manierek po 15 gr. Dostawa tych „effektów” za 2 miesiące od daty aktu. Akt z 1 lipca 1831.


Dostawa kulbak, chomąt, toreb skórzanych

(Szczególnie z tym zamówieniem miałem problemy z odczytaniem tekstu - chętnie prześlę skan zapisków do odczytania przez znawcę tematu - poprawię później w artykule)
Rząd Narodowy Królestwa Polskiego. Wiadomo czynimy etc. etc. Działo się w mieście powiatowym Końskich z dnia 28 lipca 1831 roku.
Deputacja formująca Pułk 7 Strzelców Pieszych w składzie Stanisław Bogusławski, Kajetan Woyciechowski, Pruszyński dowódca pułku zawarła umowę z Marcinem Meilingerem oraz Moszkiem Tarnowskim i Lejbą Fryszem o dostawę „effektów” na oporządzenie pułku:
§1. Ponieważ effekta do oporządzenia Kompanii Pociągowej dla Pułku 7 Strzelców Pieszych nie są nadesłane przeto stan ich określa się jak następuje:

    Kulbak, terlic z nawiązaniem [terlica – stanowi podstawę (stelaż), każdego siodła] z strzemionami z trokami do płaszcza na przodzie i z tyłu do [...] ze skór baranich białych wyprawionych, płótnem podszytych, z oblamowaniem sukiennym szaraczkowym bez podogonia i podpiersienia (?) trzydzieści jedna.
    Kulbaka takaż z olstrami podogoniem i podpiersieniem jedna.
    Torb skórzanych z paskiem na zgrzebło i szczotkę wielkości pół łokcia w kwadrat sztuk 32.
    Torb płóciennych z paskiem rzemiennym do żywienia koni sztuk 116.
    Zgrzebeł i szczotek do chędożenia koni par 32.
    Der do pokrywania koni bez podszycia z zyngartami (?) parcianym ze sprzączką i rzemieniem do przypinania sztuk 116.
    [...] z sukna szaraczkowego jasnego z wypustą żółta u denka z podszyciem sztuk 32.
    Chomąt lekkich z klinczynami drewnianymi malowanymi zielono z kręconego rzemienia z [...], ruskich z pólewkami (?) w smole wygotowanymi do założenia do orczyków sztuk 115.
    Naczelników (?) żelaznych silnie upiętych do chomąt dyszlowych par 20.
    Do hołobli (2 dyszle połączone rzemieniami z chomątem) pasów do wozów trzykonnych par 20.
    Uździenic (część rzędu lub uprzęży nakładanej na głowę konia, jeden z rodzajów ogłowia) rzemiennych z aiglami (?) i do tychże na werbliki zapinanych wędzideł czyli [...] węgierskich sztuk 116.
    Lejców równie z mocnego, kręconego rzemienia, krzyżowych par dwadzieścia. cena za 1 uprząż 55 zł (których ma być 115), cena za 1 kulbakę 50 zł (których ma być 32). Termin dostawy: na 6 sierpnia 31 roku - uprząż na 24 konie kompletna, kulbak 6. Na 20 sierpnia 31 roku druga część ekwipunku i w końcu sierpnia 31 roku resztę ekwipunku.



Opis munduru żołnierz 2 Pułku Strzelców Pieszych. Żołnierze tego pułku często bywali w Końskich.
Żołnierze pułku nosili granatowe kurtki mundurowe z żółtymi wyłogami, kołnierzem i łapkami rękawów, z białymi guzikami. Na guzikach umieszczano numery pułku.
Kołnierz, wyłogi na piersiach i rękawach i polach granatowe z wypustką żółtą przy kurtce paradnej. Naramiennik żółty, numer 2 dywizji czerwony. Lejbiki granatowe z żółtą wypustką na kołnierzu i rękawach. Spodnie, sukienne granatowe z wypustką żółtą. Kołnierz od płaszcza granatowy z wypustką żółtą. Wszystkie pasy były czarno lakierowane. Na głowie furażerka granatowa z trzema żółtymi wypustkami. Frak mundurowy oficerów z wyłogami granatowymi jak u żołnierzy. Kołnierz z żółtą wypustką i rękawy granatowe. Codzienne szare spodnie z granatowymi lampasami i żółtą wypustką pośrodku. Galony srebrne z żółtą wypustką.
[źródło: rysunek i opis Wikipedia]
Temat: ciekawostki regionalne

Dziękuję  bardzo  za  uzupełnienia  dotyczące  historycznych  zdarzeń  z  okolic  Przysuchy  . Właśnie  o  to  chodzi  , że  ktoś  wie  , ktoś posiada  dodatkowe  informacje  i  chętnie  się  nimi  dzieli . Rzeczywiście  o  Janowie  wiem  niewiele  , także  każda  informacja ,   dodatkowo  uzupełnia  wiadomości . W  rejonie  RB , Wawrzynowa , Kuźnicy , Zapniowa i Orginiowa prowadziłem  poszukiwania  już  pod  koniec  lat  80 -tych . Słyszałem  , że  ktoś  czasem  wyciągnął  z  wody  jakieś  ciekawe  większe  graty . Mnie  osobiście  trafiały  się  raczej  drobne  rzeczy  . Pamiętam  jednego Ura , rozbitego RSO  czy  SDKFz-ta . Ostatnio  ktoś  wyciągnął  szaszkę  radziecką  . Najwięcej  gratów  militarnych  wyszło  podczas  wykonywania  wodociągu  w 2005=2007.