1.
                               Granat
   Pewnego wrześniowego piątku udałem na wykopki aby odreagować dość męczący tydzień w szkole.Wybrałem się na miejsce bitwy z okresu kampanii wrześniowej z 1939r.Był to spory kawał lasu do którego zagląda mało osób, ponieważ jest tam dużo niewybuchów. Ale najpierw zajrzałem do pobliskiego sklepu żeby kupić baterie ale przy okazji co nieco dowiedzieć się o lesie do którego chciałem się wybrać , gdy wychodziłem jakiś starszy mężczyzna złapał mnie za ręke i próbował przed czymś albo przed kimś ostrzec.
-Wiem gdzie chcesz iść,nie ić tam jeśli chcesz dalej żyć jak żyłeś wcześniej, wróć do domu.W tym lesie jest coś dziwnego.Gdy cię spotka zmieni twoje życie na zawsze.-Wo czach starszego cłzowikea pojawił sie jakby nie pokój i strach.
-Ale w jakim sensie?
-Sam zobaczysz.
-Dobrze, będę uważać.-Pomyślałem że to zwykły czub któremu na satrośc odwaliła palma.
-Wiem że mnie nie posłuchasz, niebawem twój los się zmieni.
Odwróciłem się i zaczołem powoli iść w stronę lasu,  coś mnie zaniepokoiło i odwróciłem w strone męźczynzy, ale jego już nie było.Poszedłem w wcześniej zamierzonym kierunku.Po kilku godzinach chodzenia miałem już kilka fantów: łuski karabinowe, orzełka z czapki, resztki bagnetu.Robiło się już późno i postanowiłem wracać ale złapałem sygnał.Kopie i kopie a sygnał wciąć jest w ziemi. Nagle w plecy zawiał dość silny chłodny wiatr i w dół który wykopałem naleciało strasznie dużo liści i mniejszych gałęzi ,pomyślałem że tylko sprawdzę ten sygnał i wracam do domu.Rozkopuje dalej dół i zauważyłem, że coś wystaje z ziemi, rozgarniam ją.Okazało się, że to była kość, kopałem dalej ,wyciągałem coraz więcej drobnych kości, i w końcu znalazłem metalowy przedmiot który okazał się aluminiową menażką a obok całkiem dobrze zachowany bagnet.Gdy wyciągałem menażkę i bagnet zobaczyłem że jeszcze coś wystaje z ziemi.Wygarniam ziemie i wyciągam czaszkę a obok leżący nieśmiertelnik, serce zaczeło bic coraz mocniej.Położyłem kości do dołu,zabrałem menażkę,bagnet i nieśmiertelnik i zasypałem wykop i poszedłem dalej .Chociaż miałem sobie już iść,  ale coś mi mówiło żebym jeszcze chwile połaził .Poczułem kolejny powiew wiatru tym razy cieplejszy niż przy kopaniu.Ok. Znowu kopię,  saperką zagrzytałem o jakąłś chropowatą nawierzchnię(myślałem, że to może być hełm) odsuwam ziemie i wyobrażam sobie Bóg wie jakie rzeczy, co to może być?Wygląda mi to na jakiś granat, dobra, wyciągam go dość powoli.Jest w dobrym stanie, ale byłem na tyle głupi, że nie odciąłem korzenia który obrósł granat, już mam granat w ręku i usłyszałem tak jakby zwolnienie mechanizmu i przypomniałem sobie że taki dźwięk wydaje odbezpieczony granat który po chwili wybucha. W jednej chwili całe życie migneło mi przed oczami.Przypomniała mi się  rozmowa z staruszkem.Próbowałem odskoczyć ale mechanizm granatu był szybszy i niestety wybuchł, odrzuciło mnie na jakiś metr i jakby czas się zatrzymał.Słyszałem  głosy, wydawały mi się że to kobiecy głos.Poczułem uderzenie gorąca i przeszywający ból w nodze.Po upadku na ziemie zacząłem tracić przytomność i nad moją głową jakby niebo zmieniło swój kolor i te szepty które słyszałem stały się wyraźniejsze.Gdy straciłem przytomność wydawało mi się że ponownie słyszę głos staruszka i wybuch granatu a po chwili usłyszałem znowu ten kobiecy głos ale teraz bardziej rozpoznawalny który był taki delikatny i subtelny.
                                                                             2.
                                  1939?
   Po chwili spędzonym w transie poczułem chłód i obudziłem się w tym samym lesie ale jakby były inne drzewa i w ogóle inny krajobraz ,ruszałem tylko głową i zobaczyłem że wokół mnie są leje takie jak po ostrzale artyleryjskim. Po kilku minutach ogarnołem się i próbowałem wstać ale ból który promieniował z nogi i przeszywał mnie jak pulsujący prąd.Ubranie miałem we krwi, kurzu, ziemi.Największy ból sprawiała mi noga, przez którą przeszył mi na wylot szrapnel z granatu-o ty dowiem się w swoim czasie-Po jakimś czasie ból trochę zelżał bo z upływu krwi straciłem czucie w nodze, wstałem i zacząłem się dowlekać do jakiegoś drzewa aby się podciągnąć.Po osiągnięciu celu oparłem się o drzewo, odruchowo wyjąłem telefon by zadzwonić-Telefon był nietknięty tylko ubrudzony krwią z dłoni-Nie mogę znaleźć ani wykrywki, szpadla ani plecaka, wkurwiłem się porządnie bo bałem się że wybuch rozwalił mi wyrywacz ,wziąłem, jakąś gałąź i pokuśtykałem na skraj lasu.To co zobaczyłem było straszne,zobaczyłem krwawą łunę palących się wiosek i cały czas słyszałem huk wystrzałów pocisków artyleryjskich i serie karabinowe i co jakiś czas klekot gąsienic.Stałem tak jeszcze chwile i próbowałem iść ale ból nogi skutecznie to uniemożliwiał, zrobiłem tylko kilka kroków i upadłem, przewróciłem się o jakies metalowe kałataństwo.Usiadłem na ziemi i kolejny szokujący widok wszędzie leżały szczątki żołnierzy i rozbite lub dopalające się wraki czołgów.Wstałem i znowu przeszedłem kilka kroków.Zatrzymałem się obok zwłok zabitego żołnierza, miał na sobie mundur żołnierzy polskich z okresu kampanii wrześniowej z 1939r.Ale to nie możliwe przecież nie mogę znajdować się w 1939r,przecież nie realne.Po głowie krążyły mi setki myśli.Oparłem się o pień roztrzaskanego drzewa.Nastepnie zrobiłem kilka kroków i znowu musiałem stanąć bo ból był nie do wytrzymania, podniosłem kawałek szmaty i przewiązałem sobie nogę.Nagle zobaczyłem 2 postacie chodzące po pobojowisku, już było mi obojętne kto to jest i zaczołem głośno wołać.Oni zatrzymali się i ktoś krzyczał "nie ruszać się bo strzele" zaczeli powoli iść w moim kierunku.Jeden z nich w rękach trzymał karabin i miałem wrażenie że celuje we mnie ale mi to już było mi wszytko jedno chciałem wydostać się z tego piekła jak najszybciej tylko mogłem.Po chwil stali przede mną, wyglądali na wrześniowych żołnierzy,
-Jesteś ranny?-Żołnierze byli postawnymi mężczycnami, mieli około 20 lat.W rękach dzierzyli mauzery wz.29.
-Chyba tak, noga mnie nakurwia.-
-Dobra weżniemy cię do szpitala i zobaczymy co żeś za ptaszek,
-Który jest rok?
-Co ty nic nie wiesz przecież jest 1939r wie o tym każdy nawet dziecko, Hitler nas zaatakował 1 września,-Żołnierze patrzyli na mnie z niedowieżaniem.
-Co?
-To prawda,
-Nie wkręcicie mnie w coś.-Gdy to usłyszałem nogi zgieły mi się i myślałem że oszalałem.Ale przecież jest 2005.
-Co?
-Chłopie, chyba za mocno oberwałeś, jest początek wojny a my narazie przegrywamy,ale to się zmieni Francja i Wielka Brytania pomogą nam i załatwią Hitlera na zawsze a my zwyciężymy.Zabierzemy cię do szpitala polowego tam się tobą zajmą.
-Co, szpital?Nie nie muszę wrócić do domu.-Zaczołem mówić bez sensu i mamrotać z upływu krwi.
                                                                   3.
                                Szpital
Żołnierze pomogli mi wstać i zawlekli do sanitarki.Koło mnie leżało jeszcze kilkunastu rannych, wielu było w ciężkim stanie i umarło zanim dojechaliśmy do szpitala.Po kilku minutach jazdy zendlałem, obudziłem się gdy dojeżdżaliśmy do celu.Koło sanitarki przechodziło wielu żołnierzy i przejeżdżało kilka ciężarówek.Sanitarka zatrzymała się, otworzyły się drzwi i zaczęto z wnętrza maszyny wydobywać rannych.W końcu i na mnie przyszła kolej.Wyniesiono mnie na noszach, oślepił mnie blask wrześniowego słońca po chwili oczy znowu przyzwyczaiły się do blasku słońca.Przeniesiono mnie kilkanaście metrów i położono koło innych rannych.Wszędzie było słychać jęki rannych, tupoty wojskowych butów, i co jakiś czas stukanie końskich podków o podłoże.Po kilku minutach przyszło 2 facetów z noszami i przenieśli mnie do jakiegoś namiotu.Namiot był dość duży wykonany z białego płótna, w środku stało kilka szaf i stoły operacyjne, wszędzie była krew, wokół stołów krzątali się lekarze i kobiety w białych fartuchach.Położono mnie na stole gdzie czekał na mnie lekarz i sanitariuszka.Obydwoje mieli zachlapane krwią uniformy.Lekarz był dość leciwy ale pewnie trzymał skalpel w prawej ręce a sanitariuszka była dość młoda, miała rude włosy ,duże brązowe oczy i krwiosto-soczyste usta.Położono mnie na stole.Lekarz podszedł i zaczął mnie oglądać, wydał jakieś polecenia i następnie do stołu podszedła sanitariuszka i podała mi narkozę, obraz z chwili na chwile rozmazywał się a ja cały czas spoglądałem na dziewczynę i znowu zaczołem coś mamrotać, nie pamiętam co.Po minucie usnułem.Obudziłem się nad ranem, bolała mnie głowa i noga którą miałem zabandarzowaną ale widać było plamy krwi na materiale.Łep mi pękał, noga rwała, film mi się urwał i nie wiedziałem gdzie jestem a na dodatek ta piękna nieznajoma.Czułem się jak po jakiejś imprezie ale to nie było to.Wszytko wyglądało jak z jakiegoś filmu czy z zdjęć ale to była najprawdziwsza prawda.Leżałem tak jeszcze z godzinę i gdy jakoś doszedłem do siebie próbowałem zorientować się gdzie dokładnie jestem.Zrobiłem sobie takie podsumowanie, pozytywne:
-Żyje,
-Jestem cały,
-Miałem jakąłś operacje i czuję się źle nawet bardzo źle ale ból powoli znika,
-Znajduję się w bezpiecznym miejscu,
-I ta dziewczyna...,
A teraz te negatywne
-Nie wiem gdzie jestem,
-Nie wiem co się ze mną stałą i co stanie się dalej,
Podsumowanie dodało mi trochę otuchy i pewności, że może nie jest tak źle jak sądziłem.Obok mnie leżał jakiś facet, miał zabandażowaną głowę i klatkę piersiową.Był blady jak ściana, nie żył.A po drugiej stronie siedział chłopak, miał z 20 lat, przystojny brunet, grał sobie na harmonijce ale widać było że też swoje przeszedł, miał zabandażowany brzuch.Zaczołem znowu się rozglądać. wszędzie było pełno rannych co jakiś czas przebiegał lekarz albo pielęgniarka.Chłopak obok mnie zaczął ze mną gadać
                                                                  4.
                            Pierwsza znajomość
-Witam,skąd jesteś?
-Siema,ktoś ty?
-Mam na imię Adam,
-Marcin,miło cię poznać,
-Mi też,
-Jestem z okolic Warszawy,
-Ja z Łodzi,
-Marcin, jak tu się znalazłeś?
-Długo by opowiadać,
-Mówiłeś przez sen o jakimś wybuchu i przeniesieniu.O co z tym chodzi?-Przez narkoze za dużo gadałem, musze się ogarnąć i oszczędnie wydzielac prawdę.
-Później ci opowiem,
-Ok.
-A ty jak się tu znalazłeś?
-Moja jednostka wpadła w okrążenie i próbowaliśmy się przebić,udało się nam ale z dużymi stratami ja zostałem ranny już kiedy wyrwaliśmy się z okrążenia, szwaby zrobili na nas zasadzkę i zostałem ranny odłamkiem a potem tu trafiłem,
-Mocno oberwałeś?
-Odłamek płytko wszedł w ciało i usuneli mi go podczas operacji ale jestem wykluczony z walki,
-Nie martw się zapewne jeszcze załatwisz paru Niemców,
-Ja myślę,
Gdy tak rozmawiałem z nowym kolegą przechodziła saitarjuszka, cały czas wodziłem za nią wzrokem i rozmażyłem się.Siedziałem zapatrzony w tą dziewczynę i wtedy przerwał mi Adam.
-O czym sie tam rozmażyłeś?
-Nie wazne,
-Oj powiedz,
-No dobra, ale nie śmiej się ok?
-No dobra-Wskazałem brodą na tą sanitarjuszke.
-Mhm.
-O czym ty teraz myślisz ?
-Widać na kilometr że się w niej zakochałeś,
-Co?
-No, nie zaprzeczaj,
-No dobra podoba mi się,
-No to zagadaj do niej,
-Ta jasne co jej powiem"część jestem Marcin, zakochałem sie w Tobie" no bez przesady nawet ją nie znam a pozatym jestem świeżo co po operacji.Nie będe uganiać się teraz za dziewczynami muszę trochę podreperować zdrowie,
-Jak sobie chcesz ale jak starcisz okazje to potem nie żal mi się że się nie udało a z resztą reperój się szybciej bo jakiś typ kręci sie koło niej,
-Skąd to wszytko wiesz?
-Jestem tu dłużej niż ty i jestem dobrym obserwatorem,
-A to ty wiesz co w trawie piszczy,
-Mozna to tak ująć,
-Mam to Ciebie prośbe,
-Wal,
-Powiedz mi wszytko co wiesz o tej dziewczynie i o tym typie co zarywa do niej, ok?
-No dobra ale będziesz wisiał mi przysługe,
-No ok,
-Dobra najpierw powiem ci coś o tej dziewczynie, jest ładna lubi pomagać ludziom dlatego tu jest, ma tak na oko 18-19 lat,
-Tyle to i ja wiem a nie wiesz skąd jest?
-Tego to ja akurat nie wiem.Nie jestem wszech wiedzący.Teraz opowiem ci coś o "twoim rywalu", jest młodszym chorążym ale wygląda mi na "wazeliniarza" który wlazł na stanowisko przez wałzidupstwo i nie powienien być nawet kapralem, ma około 25 lat i cały czas chwali sie jaki on jest wspaniały i wymachuje visem a prawda jest taka że dostał dowodzenie nad pododziałem żołnierzy którzy mieli pilnować jakegos odcinku drogi, ale gdy doszło co do czego to zostawił swoich żołnierzy i chciał spierdolić.Prawaie mu się udało ale dostał od atakujących niemców w plecy a potem znaleźli go jak chował się po krzakach,
-Czyli mówisz że na dodatek ten typ jest wazelinarzem to jescze tchórzem,
-Tak ale radze uważać na niego bo lubi długo i namiętnie mścić się na tych którzy zależli mu za skóre a i jescze jedno prawie zawsze łazi zanim jakiś przydupas chyba jest plutonowy, to wiesz gdy przyjdzie coś do czego to uważaj na tego drugiego i gdy będziesz podtrzebował pomocy to powiedz a ja przyjde bo też nie lubie tych dwóch.
-Dzięki za rady jak coś to dam znać,
-Chodz na śniadnanie bo nie wiadomo kiedy będzie drugi posiłek,
Zjedliśmy przydzielony nam posiłek i dalej gadaliśmy o róznych sprawach.Kazano iśc na wizyte do lekarza.Nie traciłem czasu i od razu poszłem.Lekarz gruntownie mnie przebadał, dał jakeś zastrzyki i zaczoł ze mną gdać.
-Operacja udała się, odłamek nie przebił tętnicy ani nie uszkodził mięśni,gangrena nie wdała się w rane ale nie możesz forsować nogi.Zaplikowałem ci zastrzyki które przyspieszą gojenie rany i zmiejszą ból,za ok.2 tygodnie powinieneś już normalnie funkjonować,
-Dziękuje Panie doktorze,mam jescze prośbe,
-Jaka?
-Jak nazywa się ta sanitarjuszka która pomagała Panu przy operacji?
-Nie moge Panu powiedzieć,
-Dlaczego?
-Nie zdradzam danych personelu medycznego.
-To niech Pan zdradzi chociaż imie tej dziewczyny,nic przecież się nie stanie a ja nic nikomu nie powiem.
-No dobrze ale to ma zostać pomiędzy nami, dobrze?
-Tak jest,
-Ona na imię Ewa,
-Piękne imie dla pięknej dziewczyny,-Przez chwile rozmarzyłem się ale szybko wóciłem do rzeczywistości.
-To już wszytko bo mam innych pacjentów?
-Mam jescze jedną prośbe, czy mógł bym pomagać rannych bo tylko siedze i nic nie robię a chciałbym pomóc,
-Nie pownieneś teraz się przemęczać bo noga jest w złym stanie,
-Ale doktorze nie moge tak bezczynie siedzieć,chce pomóc,
-No dobrze, ale pod jednym waunkem przyjdz za kilka dni i zobacze w jakim stanie jest noga i wtedy zastanowie się,
-Tak jest.-Cieszyłem się jak cholera bo moge coś zrobić a może spotkam Ewe i lepiej ją poznam
                                                             5.
                       Czyżby to było to?
Wyszłem z namiotu i udałem się w kierunku mojego łóżka ale widze że ktoś niesie jakeś skrzynie i za chwile wywróci się pod ich ciężarem.Podbiegłem i zdjołem nadmiar skrzynek, wziołem je i spojrzałem na nią, była to Ewa.
-Poczekaj pomoge ci,
-Dziękuje,o to ty.-Na twarzy Ewt wymalowało się zaskoczenie.Miałem że miłe.
-Pamiętasz mnie,gdzie niesięsz te skrzynki?
-Do sanitarki,w środku są apteczki i lekarstwa,
Pomogłem Ewie i zaczołem z nię rozmawiać.
-Ty jesteś Ewa?
-Tak, skąd wiesz?
-A zgadłem,
-Jesteś tu dopiero kilka dni a już wiesz kim jestem,
-Tak na prawdę mam takiego kolege który wie "co w trawie piszczy",
-Yhm,
-Dała byś się namówić na spacer?
-No może , jak się wyrobie to o 17 czekaj koło namiotu operacyjnego,
-Dzięki, super jesteś.-Jak na razie wszytko szło po mojej myśli.
-Ale to jest zwykły spacer a nie żadna randka,
-Dobrze,
Ewa odeszła a ja wróciłem do namiotu.Gdy byłem juz koło wejścia do namiotu ktoś zaczepił mnie i zaczoł ciągnąc za namiot, był to ten frajer który zabujał się w Ewie.Popchnoł mnie na drzewo ale zdąrzyłem rękami zamartozować uderzenie,odwróciłem się do niego i chciałem  uderzyć go ale nagle z nikąd pojawił sie ten drugi.Nie miałem większych szans z dwoma naraz.
-Czego wy kurwa chcecie ode mnie?
-Odwal się od Ewy,
-A oto ci chodzi,-Chicałem go powkurzać i próbowałem mówić najbardziej ironicznie jak tylko potrafiłem.
-Nie rżnij głupa,wiem co chcesz zrobić,
-Odpierdol się od niej on jest moja,
-Ona nie jest ani twoja ani moja, sama zdecyduje kogo wybierze.
-Koleś nie podskakuj bo to może się dla Ciebie żle skończyć.-Wtedu uderzył mnie w  brzuch.,
-Co myślisz że jeśli masz wafla i masz broń to możesz wszytko?
-Moge robić co chce
-Hahaha, i co kurwa jeszcze?Weż mnie nie rosmieszaj-Gościu próbował mnie zastraszczyć ale nie awałem się, teraz ja przeszłem do ofnesywy.-Wiem co zrobiłeś, albo czego nie zrobiłeś, zostwaiłeś swoich podkomendnych na łaskę szwabów a sam spieprzałeś dopóki nie zarobiłeś kulki w plecy,
-Zamknij się!!!-Znowu uderzył mnie w brzuch.
-Jeszcze słowo a cię zabije,
-No dawaj frajerze, przyjeb mi no dawaj,
-Ostrzegm cię jescze raz będziesz rozmawiać z Ewą albo tylko na nią spojrzysz lub pomyślisz o niej to zastrzele cię jak psa i nikt o Tobie więcej nie usłyszy,
-Chcesz wojnę to będziesz ją miał!!!!!!!!słyszysz bedziesz ją miał.-Myślałem że nie wytrzymam.Jak on śmiał mi grozić myśli że co?Ma pistolet i range to se bierze co chce, o nie nie pozwole na to.
Oparłem sie o drzewo, złapałem się za brzuch i zaczołem rozmyślać nad tym wszystkim.Wstałem i powoli weszłem do namiotu,położyłem się na łózku i zasnołem.Po kilku minutach do namiotu wbiegł Adam i zaczoł z wydawać z siebie dzwięki radości "Francja i Wielka Brytania wypowiedziały wojnę Hitlerowi" Adam pękał ze szczęścia ale ja wiedziałem co się tak naprawadę stanie.Alianci nic nie zrobią tylko będą obrzucać Linie Zygfryda ulotkami agitacyjnymi.Nie chciałem wyprowadzać Adama z eufori.Cały czas myślałem  o przyszłym spotkaniu z Ewą, ale cały czas myślałem o sytuacji która rozegrałą się kilka minut wcześniej za namiotem.Adam zauważył że znowu się zamyśliłem.
-Ej co się stało,dlaczego masz krew na ustach i koszuli, co się stało?
-Miałem pogawędkę z takimi jednymi,
-No niech zgadnę z tamtym wazelinairzm i z jego przydupasem,
-Tak jak byś tam był.Grozili mi że jak będe spotykał się z Ewą to mnie zabiją jak psa,
-Mówiłem ci uważaj na nich, oni są niebezpieczni,
-A niech się pierdolą mogą mi naskoczyć.Nie przestane gadać z Ewą, mogą mnie nawet zabić ale nie dam się.Umuwiłem się z Ewą na 17.
-Ale uważaj na siebie.
-Dobrze bede uważać.
-A waracając do Ewy......
-Szybki jesteś już randka-Adam usmiechnoł się i od tej pory już nie gaalismy o tych dwóch.
-Nie randka tylko spotkanie, pogadamy sobie,
-Oj Marcin, Marcin ty się zakochałeś,
-Po prostu bardzo ją lubię,
-Ta jasne, ja swoje wiem a pozatym o czym chcesz z nią rozmawiać?Z taką dziewczyną się nie gada z taką dziewczyną się ....
-Adam nie przesadzasz trochę?
-Oj tam,
-Tak trzymaj i uważaj na tych dwóch.
-Ok,musze chwile zostać sam, muszę to wszytko przemysleć,
-Dobra wrócę za 10 minut,
-Dzięki,

                                                          9
                                            Pierwszy wstrząs
Po kilku minutach Ewa uspokoiła się i mogliśmy wrócić do szpitala.Byłem wycieńczony fizycznie i spychicznie.Co jakiś czas przychodziła i doglądała mnie ale przez to że front szybko zblizał się pod Warszawe było wielu rannych i moja ukochana odwiedziała mnie już żadziej ale gdy tylko miała czas zawsze przychodziła.Po kilku następnych dniach musieliśmy przenieść szpital.Już czułem się na tyle dobrze że normalnie funkcjonowałem.Poszłem do lekarza z którym gadałem na początku żeby mnie zbadał i dał zgodę na pomoc przy rannych.Lekarz ponownie mnie przebadał i dał zgode ale powiedział żebym nie forsował nogi.Z odpowienim dokumentem poszedłem do przełożonej pielęgniarek i wręczyłem kwitek, kobieta na początku nie chciała się zgodzić ale że mam papier a jescze Ewa wstawiła się za mną to dostałem funkje "wolontarjusza".Moja rola zaczynała się na noszeniu jedzenia ciężko rannym żołnierzom, pomoc przy przenoszeniu kontuzjowanych i przenoszenie róznych skrzyń i pudeł.Ta rola średnio mi odpowiadała bo musiałem robić to cały dzień i też czasami w nocy jeśli przybywało więcej rannych ale częściej spotykałem się z Ewą.Gdy dojechaliśmy do nowego miejsca i znowu szpital był gotowy do dalszej pracy przyjeliśmy nową dostawę rannych, byli w strasznym stanie niektórzy mieli oderwane kończyny, wielu z nich umarło w czasie transportu albo na stole operacyjnym.Raz gdy przenosiłem jednego z rannych który byl nieprzytomny nagle oprztyomniał zerwał się i zaczoł krzyczeć"Niemcy,Niemcy,bagnet na broń, bagnet na broń, strzelać, strzelać nie przestawać"złapałem go i próbowałem włożyć ponownie na nosze ale ten złapał mnie ręke i cicho powiedział "strzesz się tych z piorunami na hełamch,strzesz się oni są bezlitośni, gdy możesz, strzelaj bo oni nie mają litości dla nikogo ani dla żołnierzy  ani dla kobiet i dzieci" gdy to powiedział odszedł na tamten świat, na moich rękach.Najgorsze było to że on umarł a ja nic nie mogłem zrobić to było najgorsze ta bezsliność, niby człowiek jest Panem życia i śmierci a nie możę powstrzymać śmierci która zapuka do drzwi twojej rodziny, przyjaciół po prostu do każdego.Po śmierci tego cżłowieka gdy miałem jego krew na rękach czułem się jakbym zwątpił w cżłoweczeństwo jak człowiek może drugiemu cżłowiekowi zrobić takie straszne rzeczy, co prawda czytałem książki oglądałem filmy grałem w gry ale coś takiego człowieka zmienia na zawsze nie do poznania.Naszczęście wtedy  nie byłem sam, Ewa widziała to wszytko i pomogła mi przetrwać to piekło.Odeszłem z nią na skraj szptala i zaczełem z nią rozmawiać ale tak szcerze jak tylko umiałem.
-Ewa musze ci coś powiedzieć.
-Mów.
-Ale to co teraz usłyszysz jest prawdą,
-Mów,zniose wszytko,
-Dobrze, jestem z przyszłości, powinienem żyć 2012 a nie 1939r. przeniosło mnie w stecz przez jakeś dziwne siły i okoliczności i znalazłem sie tu, nie powinno mnie tu być,normalnie żyje w innych czasach, tam wszytko jest inne niż tu.Wiem co sie stało 1939 teraz zaczeła sie II Wojna Światowa nastraszniejsza z jakich mógł tylko stworzyć człowiek.Wojna będzie trwać 6 lat bedą milony zabitych, całe miasta będą obrucone w peżyne zostaną z nich tylko zgliszcza i ruiny.Całe milony będą uśmiercane w specjalnych obozach w 1939 r przegramy ale stworzymy ZWZ a potem AK będziemy walczyć w podzimiu.Będziemy niszczyć mosty, pociągi atakować kolumny, wydawać wyroki na hitlerówców i zdrajców ojczyzny ale będziemy ponosić za to ogromną kary.Niemcy będą zabijać 100 Polaków za 1 Niemca, wioski będą równane z ziemią.Przez te 6 lat piekła i rzezi będziemy pod okupacją hitlerowską, musimy stwaić im opór.Alianci nam nie pomogą dopiero w 1940 Niemcy zaatakują zachód i tylko Anglia będzie się bronić to będzie ostatni bastion wolności tam będzie tworzyć się Wojsko Polskie na uchodztwie.To nasi lotniczy będa niszczyć samoloty luftwaffe a na piaskach Afryki Półnoicnej nasi załatwią Włochów i szwabów.Wyzwolić Europę dopiero będą w stanie Amerykanie i Brytyjczycy w 1944 wtedy w Polsce w Warszawie będzie Powstanie.Powstańcy będą wyzwalać miasto ale Niemcy zniszczą ich i zabiją tysiące zostaną tylko groby i zgliszcza miasta jakie dotąd znasz.W maju 1945 roku skończy się te ca piekło które Hitler zaczoł.To my pierwsi stawiliśmy opór i będziemy zwycięzcami ale poniesiemy ogromne straty milony naszych rodakóww zginie bez wieści mordowanych przez ss i wywożonych na prace do Niemiec ale my przetrwamy i będzimy wolni po 1945 r orzeł znowu wróci ale już bez korony a potem komuchy utworzą swój rząd w Polsce.Tajna plicja bedzie morodować i przesłuchiwać byłych Ak-owców i zwykłych ludzi.Partyzantka będzie utrzymywać się jeszcze dlugo do lat 50 i 60.Do 1989 będzie żelazna kurtyna nie będzie Rezczpospolitej Polskiej tylko Rezczpospolita Polska Ludowa.Po kilkudziesięciu latach w 1989 dzięki nam padnie komunizm i zacznie się nowa wiosna ludów wyzwolą się Czechy i Słowacja bedą wolne Węgry i Rumunia wszyscy będą wolni ale będą też wojny i konflikty w których zginą następni ale my będziemy pamiętać co się stało w 1939, będziemy pamiętać.-Gdy to wszytko opowiadałem z zaciśniętymi zębami i z bólem w sercu wiedziałem jak Ewa coraz bardziej słabnie i robi się blada.
-Marcin przestań, przestań to niemożliwe błagam cię nie możesz nie, błagam cię powiedz że to wszytko kłamstwo, powiedz.-Objołem Ewę z całych sił, uspakajałem i wycierałem łzy które coraz szybciej płyneły po jej twarzycce.
-Ewunio nie płacz proszę, nie płacz musiałem to z siebie wyrzucić ale nie opuszczę cię.Przyrzekam zostanę z tobą na zawsze-.Nie wiedziałem już jak ją pocieszać i co jej mówic bo sam już psychicznie nie wytrzymałem ale musiałem jej pomóc.
-To wszytko prawda?
-Tak, wszytko co teraz powiedziałem to szczera prawda to wszytko tworzy się na naszych oczach ale zrozum nie możemy z tym walczyć musimy żyć z tą prawdą choć nie wiem jak by miała nam ciążyć musimy trzymać to w tajemnicy.Przyrzeknij mi, że nikomu tego nie powiesz nawet Adamowi,
-Przyrzekam,
-Dobrze ale musimy żyć jak wcześniej musimy wypełniać nasza powinnośc i zadanie, ty pełnisz obowiązki sanitarjuszki a ja żołnierza
-Ale ty nie jesteś żołnierzem.
-Wiem,ale czuje, że będe muisał wiąść do ręki broń, czuje że już niedługo i to nie jest kwestia tygodni tylko dni,
-Ewa już dobrze?
-Marcin nic nie jest dobrze,
-Ale to przetrwamy, nie pozwole żeby ci się coś stało już nigdy,
-Mam nadzieje że do tego nie dojdzie,
-Ja też.
                                                         10.
                  Lotnik, kryć się!!!
                                                                       
W powietrzu unoisł się dzwięk motorów lotniczych, coś podpowiadało mi żebym się gdzieś schował bo zaraz rozpęta się piekło.Tym razem posłuchałem ostrzeżenia i uciekłem z Ewą do prowizorocznego schronu.Po kilku minutach hałas narastał i był już wyrażny, próbowałem ostrzec innych ale mnie olewali, krzyczałem "uwaga szwabskie bombowce, uciekać, szybko do schronów" nie reagowali a dzwięk narastał.
-Ewa co mam zrobić żeby zaragowali zaraz tu będą bombowce i zrzucą bomby a jak mnie nie posłuchają  to wszycy zginą,
-Mam pomysł widzisz to pudło z korbą, to syrena lotnicza ostrzega nas przed samolotami,
-Dobrze,poczekaj zaraz wrócę,
Wybiegłem z rowu, złapałem syrenę i zaczołem kręcić korbą, po chwili zaczoł wydobywać się głośny sygnał.Ludzie odwrócili się i zaczeli oglądać się co się dzieje krzyknołem tylko bombowce i ktoś przyłozył do oczu lornetkę i potwierdził na skrzydłach były krzyże.Gdy chmury się rozeszły zobaczyliśmy je.Tuzin bombowców które przekręciły się na plecy i zaczeły wydawać ogłuszający ryk to były syreny przypomniałem sobie że takie dzwięk wydawaly junkesy ju-87 słynne sztukasy nazywano je "latająca artyleia" bo bombami i działkami niszczyły wszytko co ich piloci tylko zobaczyli od mostów do okrętów.Wszyscy zaczeli uciekać w róznych kierunkach.Schowałem się ponownie do schronu i założyłem hełm który znalazłem nie opdal.Gdy ryk stał się nie do wytrzymania zaczeły spadać bomby, pierwsze dwie trafiły w las i pobliskie chałupy nie wyrządzając nikomu krzywdy ale następne spadały coraz bliżej w końcu jedna z nich trafiła w dworek w którym było tymczasowe dowodzenie szpitalem i sala operacyjna.To było straszne, śledziłem lot bomby i widziałem jak 200 kilogramowa bomba uderza w dach.W ułamek sekundy stary i ogromny dom zmienił się w kupe ognia, dymu i gruzu.Inna bomba trafiła w namioty wypełnionymi rannymi, była to mała bomba 25 kg ale nikt nie mógł przeżyć takie bezpośredniego trafienia po namiocie i rannych zostało tylko wspomnienie i ślad po bombie.Nalot się nie skończył trwał jescze z 15 minut a gdy bomby przestały spadać Niemcy schodizli nisko i ostrzeliwali wszytko co się ruszało i to co przetrwało pierwszą część nalotu.Pomiędzy rykiem silników, trzaskem karabinów lotniczych i hukiem wybuchów bomb usłyszałem rozpaczliwy głos męźczyzny.Nie mogłem tego już słuchać znowu chciałem uciec ale nie mogłemSpojrzałem na Ewę cała drżała , siedziła na dnie rowu i czekała.
-Ewa widzisz gdzieś tego faceta który wzywa pomocy?
Ewa powoli wyjrzała zza burty okopu i zaczeła się oglądać.
-O jest tam, przy wozie wczołgał się pod niego,
-Nie ma żadnych szans żeby przeżył?
-Niestety nie,
-Jeśli nie zginie od kuli z samolotu to od odłamka,
-Może spróbuję go wyciągnąć.Pobiegne kiedy bombowce po ostrzelaniu beda się wznosić.
-Nie Marcin nie ryzykuj możesz zginąć a nawet nie dobiegniesz do niego,
-Gdy będą nadlatywać będe się chował za wrakami samochodów i tym co pozostało z naszego obozu,
-Uważaj na siebie-Ewa wiedziała że mie nie powstrzyma i zgodziła się.
Pocałowałem ją i wyskoczyłem z okopuZaczołem biec tyle ile miałem sił w nogach.Przebiegłem kilka metrów i musiałem schować się za resztkami sanitarki.Niemcy znowu zaatakowli lecz tym razem z broni pokładowej.Po chwili jeden z nich odlecial a ja znowu zrobiłem kilka metrów, schowałem sie za przewróconym drzewem, przeczekałem chwile i gdy miałem przeskakiwać szwaby zrzucili bombe.Zauważyłem jak fala uderzeniowa bomby podnosi resztki samochodu który leci w moją stonę, zdążyłem tylko odskoczyć w prawo a tam gdzie jescze przed chwilą czekałem na odpowiedni moment leżał dopalający się samochód.Kurwa było by po mnie.W końcu odpowiedni moment nastał i znowyu zaczołem biec.W końcu po 5 minutach byłem u celu, schowałem się pod wóz i zaczołem wyciągać faceta z pod jego przyszłej trumny, strasznie się czepił koła i nie chciał puścić.
-Koleś dawaj choć stąd, zabiorę cię w bezpieczne miejsce zanim szwaby zaatakują, no rusz  dupę bo obaj zginiemy.W końcu pzemówiłem facetowi do rozumu.
Powoli odwrócił się i nie wierzyłem własnym oczom to był Adam miał zakrwaioną głowę i jęczał z bólu.
-Dobra Adam chodż ze mną ale musisz mi pomóc, oprzyj się o koło i sprubój wstać a potem tylko kilka metrów i jesteśmy bezpieczni.-Oparłem go o siebie i powoli zaczaołem iść, na moje szcęście Niemcy odpuścili  sobie nasz szpital a zaatakowali miasteczko.Przeszliśmy już połowę dystansu gdy Niemcy znowu zaatakowali.Nie miałem gdzie się schować bo koło mnie nie było niczego co mogło służyć mi jako tarczy.Sztukas zaczyna zniżać lot i szykuję się do ostrzału.Niemic nacisnoł spust i zaczoł pluć ogniem ale ok. 20 metrów przedemną przestał strzelać i odlecial.Widodcznie skończyła mu się amunicja i wystrzelił resztę na pożegnianie.Ktoś czuwa nad nami.Znowu zaczołem iśc ale z każdym krokem traciłem coraz więcej sił.Resztkami zebranych sił przeciągnołem Adama do okopu.Nie mogłem wydusić z siebie słowa, byłem cały spocony ale szczęśliwy bo uratowałem kumpla i przy tym nie zginołem.Leżałem tak na ziemi dłuższą chwilę aż zebrałem trochę siły a potem podszedłem do Ewy.
-Żyje,
-Widzę, jesteś cały?
-Tak tylko trochę zmęczony.Adam będzie żyć?
-Tak tylko mocno dostał w głowę ale rana nie jest głęboka za 2-3 dni powinien już wyzdrowieć,
-Acha to dobrze,
-Marcin nie strugaj więcej bohatera bo w końcu zginiesz.-Ewa mocno zdebrowała sie ale była też szczęśliwa żę porwócilem w jednym kawałku.
-Ewa ja nie gram żadnego bohatera, musiałem spłacić dług,
-Jaki znowu dług?
-On uratował mnie na polanie a ja teraz uchroniłem go porzed śmiercią,
-Jesteśmy kwita,
W końcu atak się skończył, widok był przerażający po okalicy walał się zniszczony sprzet, większość pojazdów była zniszczona albo nie do naprawienia, wszędzie leżeli zabici, było mnóstwo lei po bombach.Dowódca zebrał wszytkich i kazał nam zebrać to co przetrwało nalot, pochować zabitych i opatrzyć rannych.Po kilku godzinach było po pracy, sprzęt który zebraliśmy ułożyliśmy pod drzewami żeby w razie następnego nalotu coś przetrwało. Zabitych pochowaliśmy w zbiorowych mogiłach w lejach po bombach.Nstepnego dnia rano dowódca zebrał nas i kazał zroganizować poododział który pójdzie do pobliskiej wioski szukać tannych cywili.Zebrano 20 żołnierzy i kilku lekarzy.Poszedłem z nimi.Po przjściu kilku kilometrów weszliśmy do wioski.Prawie wszytie domy i obory były zrównane z ziemią, na podwórkach leżały pozabijane krowy, świnie i inny inwentarz żywy.Znależliśmy ciała zabitych ludzi, widac było na nich ślady po odłamkch i kulach.Niemieckie bombowce zebrały krwawe żniwo wśród niewinnych mieszkańców wioski.Oddział podzielił się na kilku osobowe grupki które miały za zadanie przeszukać budynki i gruzowisko z nadzieją znalezienia kogokolwiek żywego.Po kilkunastu minutach szukania usłyszałem cichy głosik "ratunku, pomocy", głos pochodził z zawalonej chałupy.Im bliżej podchodziłem tym bardziej głos był wyrażny.Zaczołem wołać "jest tam ktoś, jest tam ktoś żywy'" po chwili znowu usłyszałem cichy głosik "tu jestem, pomocy".Zawołałem żołnierzy z oddziału i powoli zdejmowaliśmy krokwie i cegły.Po kilku minutach głos narastał  można było rozpoznać kobiecy płacz.Po odrzuceniu gruzu odsłoneliśmy poszkodowaną, była to dziewczyna miała ok.15 lat miała zmiażdoną noge, koło niej leżał  chłopiec niestety jemu się nie udało się.Miał zmiażdzoną klatkę piersiową przez duży kawał gruzu.Wyciągneliśmy dziewczyne i chłopca.Przydzielony nam lekarz od razu zajoł się dziewczyną a my szukaliśmy dalej.Niestety nikogo żywego już więcej nie znalezliśmy tylko ze zawalonego budynku wyciągneliśmy 3 męzczyzn i 2 kobiety.Mieliśmy nadzieje że inni znależli żywych ale oni nikogo nie znalezli.Zabitych pochowaliśmy a ciężko ranną dziewczyne odtransportowaliśmy do obozu, naliczyłem 30 grobów.Ekspedycja zajeła nam cały dzień, wróciliśmy pod wieczór byliśmy głodni, zmęczeni, wściekli.Dziewczyne operowano całą noc ale rany były zbyt poważne i pacjentka umarła.Ewa asystowała przy operacji, wyszła z namiotu cała we krwii.
-Marcin, ona nie przeżyła.
-Jak to, przecież jak ją wyciągaliśmy to rozmawiała z nami.
-Rany były śmiertelne i nic nie mogliśmy zrobić.-Ewa usiadła na skrzyni i zaczeła płakać.
-Nie płacz zroiliście co mogliście.Proszę cię nie płacz.
-Ale ona nie żyje, umarła.
-Mała już dobrze nie płacz wszytko będzie dobrze.-Przytuliłem Ewei gładziłem ją po włosach.
-Ewa już nie płacz błagam cię.
Ewa wpadła w rozpacz, nie chciała jeśc, mało mówiła i nie spała w nocy.Zwróciłem się z prośbą o pomoc do Adama
-Adam co mam zrobić, martwie się o nią.
-Stary daj jej trochę czasu musisz przystopować, ona to musi wsztystko "przetrawić".
-Jeśli tak mówisz.
Po kilku dniach przygnębienie i smutku moja ukochana póżnym wieczorem przyszła do namiotu i położyła się koło mnie.Ewa przytuliła się do mnie jak nigdy twedy poczułem to coś, nie wiem jak to opisać czułem się cudownie i poczułem takie ciepło w sercu.Spedziliśmy razem cudowną noc.Już wszytko było jak kiedyś ale ta śmierć dziewczyny zostawiła piętno na psychice Ewy na zawsze.

       12.
                    Doniesienia z frontu
Mineło kilka dni a rannych przybywało coraz więcej, nie miałem czasu nawet usiąść na tyłku bo cały czas pomagałem przenosić rannych.Przy okazji popytałem się żołnierzy jaka jest sytuacja na froncie.Żołnierze opowidali mi co Niemcy robią z jeńcami i z cywilami, jak bombardują nie tylko mosty czy koszary ale też niszczą szkoły, kościoły i szpitale także polowe co sam doświadczyłem.To wszytko mnie przerastło, nie mogłem już wytrzymać,naszczęście Ewa pomogła mi dzięki niej wyszłem z dołka.Zabrałem moją ukochną na spacer, chciałem żeby trochę lepiej się poczuła bo na terenie lazaretu panowała przygnebiająca i napięta atmosfera.Nastepnego dnia ukratkem wyszłem z Ewą z szpitala.Po kilku minutach wycieczki zobaczyliśmy że koń biegnie kłusem, odsuneliśmy się ale gdy koń zbliżał się zauważyliśmy że na koniu siedzi ułan.Ułan powoli zwalniał konia i zawołał pomocy, nie widząc zagrożenia podszedłem do kawalerzysty.Ułan był w koszmarnym stanie, tak jak przed chwilą stoczył bitwę, miał zakrwawionu mundur, lewą ręką trymał się za brzuch a prawą trzymał się końskiej szyi.
-Gdzie jest szpital polowy?
-Tu nie daleko.
-Z której jednostki jesteś?-Ułan mówił z wielkim trudem.CZułem że z każdym słowem coraz więcej krwii ucieka z ran ale on mówił, chiał przekazać jak najwięcej.
-Był atak, nasi nie wytrzymali nikt nie przeżył ja dostałem w brzuch ledwo zdążyłem uciec , miałem dostarczyć meldunek do  najbliższej jednostki albo garnizonu.Niemcy bedą tu za dzień lud dwa...-Wyjoł z zakwawiony mapnik i kilka dokumentów.
-Przekaż te rozkazy najbliższemu żołnierzowi jakiego spotkasz, on będzie wiedział co z tym zrobić.
-Tak jest.
-Ewa szybko choć może da się go uratować!
-On umiera nie zdążymy do szpitala, stracił za dużo krwi,
Ułan nic już nie mówił opierał się tylko o kark konia.Po dłoni strużką spływała mu krew.
-Musimy odstawić go do szpitala, martwy ale trzeba oddać mu honory i wypełnić ostatnią wolę,
-Dobrze,
-Ewa prowadz konia w strone szpitala a ja będe asekurować żołnierza,
Po kilku minutach byliśmy w lazarecie, widok kawaleryjeskiego konia i martwego ułana zrobiło na ludziach wielkie poruszenie.Żołnierze podbiegli i zdjeli ułana z konia a ja zaniosłem dokumenty do dowódcy.Weszłem do baraku dowódcy a tam za wielkim stołem na którym była rozłożona mapa stało kilku oficerów którzy planowali,dopiero teraz zorientowałem się że ten szpital to też miejsce dowodzenia najbliższymi jednostkami.Zapukałem i weszłem w głąb sali.
-Mam do przekazania meldunek i mape.-Wręczyłem najbliższemu żołnierzowi dokumenty i mapnik, tamten przeczytal kilka zdań i podał innym.
-Chłopcze skąd masz ten meldunek?
-Koło szpitala spotkałem rannego ułana, który dał mi to i powiedział że Niemcy przebili się przez ich obronę i tylko on przeżył atak.Szwaby tu mogą być za dzień lub dwa,
-Co z tym ułanem?
-Niestety umarł, dostał w brzuch dlatego wszytko jest w jego krwii kiedy go spotkałem już umierał, kazał przekazać mi meldunek do najbliższej jednostki,
Jeden z dowódców przemówil,
-Panowie ostatnia linia obrony padła zostaliśmy sami, musimy tu zorganizować obronę.Po 1 wycofujemy nie zdolnych do walki, muismy przprowadzić zwiad i spróbować zroganizować pomoc może mają jakieś odwody,
To wszytko działo się na moich oczach, gorączkowe planowanie obrony.Po 10 minutach wyszedł oficer i zwołał wszytkich, powiedział jaka jest sytuacja i kazał zorganizować poodziały, ewkuować rannych i część pesonelu medycznego.Najpierw zaczęto ewakuować rannych i zaczęto tworzyć pooddziały a razczej drużyny.Ewa została z kilkoma lekarzami żeby na bieząco pomagać rannym podczas walki.Zostałem przydzielony do  obrony obiektu.Gorączkowo zaczęto kopać transzeje i rowy p.panc.Rozkazy wypeniano szybko i z determinacją widać było  wyszkolenie żołnierzy.Wysłano jedną drużyne do wsi żeby rozpoznać sytuacje, w tej drużynie znalazł sięł Adam.

Zatytułuj lepiej wątek bo "Takie tam..." nie zbyt mnie zachęca do czytania tak obszernego dzieła

No ale jednak przeczytałem. Bardzo CIekawe

No  całkiem  niezłe  fantasy !  Rzeczywiście  w  oczy  biją  błędy  , ale  treść  ciekawa i  pomysł  fajny .

Potwierdzam tytuł posta Takie tam nie zachęca do przeczytania, ale dzisiaj zaglądałem już wszędzie więc i zaglądnąłem i tutaj - bardzo ciekawy tekst 

Bardzo podoba mi się ten wątek.
Ja ciebie też zapraszam na.
NP.
http://www.dysleksja.pl/
http://poprawnapolszczyzna.pl/

PS:
Jak już się zabierasz za coś takiego to na litość boską sprawdź ortografię, chociaż by w Wordzie