7.
                          Rozmowa.
Po męczocym dniu położyliśmy się spać.Laura położyłą się a ja stałem koło okna i wyglądałem okolicy.Znowu nasiliły się wybuchy pocisków i terkot karabinów.Zaczołem myśleć o tym ponownym powrocie w przeszłość.Zrobiłem sobie podsumowanie tak jak w szpitalu polowym 5 lat temu.Po przemyślaniach doszłem do wniosku że jestem w głębokiej dupie ale nie sam.Znowu ktoś przy mnie jest, miałem nie bawić się w przywiązanie żeby ponownie nie cierpieć, ale niestety jest Laura.I wszytko to zmienia.Laura przez sen zaczela krzyczeć i płakać.Oparełm karabin o ściane, zdjołem hełm i podbiegłem do niej.
-Laura obudź się, obudź się.-Dziewczyna obudziłą się, twarz toneła we łzach.Gdy otworzyła oczy rzuciła mi się na szyje.Cały czas powtarzała "Marcin zginiemy, zginiemy jak tamci" próbowałem ją uspokoić.
-Laura już dobrze nie płacz, przeżyjemy tylko nie płacz.
-Ale ale...-Na twarzy dziewczyny malował się strach, zmęczenie, niedowierzanie.
-Nie ma żadnego ale, nic nam się nie stanie, obiecuje.
-Jeśli obiecujesz.
-Tak, a ja zawsze dotrzymuje obietnic.
Dziewczyna przestała płakać ale cały czas wtuliła się we mnie, poczułem się tak jak bym tulił Ewe.Po minucie Laura wstała i podeszła do okna, bałem się że może coś zrobić głupiego i po chwili byłem koło niej.
-Laura spokojnie wszytko się uda, musisz uwierzyć.
-Już w nic nie wierze.
Laura od obudzenia cały czas stała w  oknie i spoglądała na miasto.Trochę mnie to niepokoiło ale rozumiałem to.
                                                       8.
                    W końcu swoi
Wczesnym rankiem postanowiłem nauczyć Laure posługiwać się bronią.
-Tu kładiesz palec, celujesz, musisz patrzeć przez muszke a potem naciskasz spust.
-Tak?
-Bardzo dobrze.
Laura dość szybko nauczyła się obsługi colta, myślałem nawet o nauczenie jej posługiwania się automatem ale nie było na to czasu.Przed 11 rano wyszliśmy z budynku i znowu przemieżaliśmy ulice w poszukiwaniu powstańców.Po jakiś 10 minutach musieliśmy schować się w uliczke żeby niezdradzić swojej pozycji niemiaszkom, którzy z każdą godziną wykazywali coraz większą aktywność.Wyszliśmy drugą stroną uliczki.
-Poczekaj tu, trzymaj pistolet.Za chwile wróce musze zobaczyć czy możemy przejść.
-Marcin nie zostawiaj mnie tu samej.
-Zaraz wróce.
Wyszedłem na ulice i zaczołem się rozglądać.Ulica nie była zniszczona, wyglądał tak jak przed wojną, piękne stare kamienice, brukowana droga i latarnie które wyglądały jakby zaraz w nich mialo zapalić się światło.Przeszedłem kilka metrów i chciełm zawołać Laure ale nagle uszłyszałem "ręce do góry" obok mnie staneła grupka chłopców.Najstarszy miał 20 lat a najmłodszy 15, mieli brudne, częściowo poszarpane ubrania, na głowach mieli niemieckie hełmy z wymalowanym orłem lub flagą a na ręku mieli biało-czerwone opaski kilku z nich miało karabiny typu mauzer 98k.To byli nasi,to byli powstańczy.Jeden z uzbrojonych żołnierzy celował w moją głowe i był gotowy oddać śmiercionośny strzał gdy tylko zrobie coś w jego mniemaniu podejrzanego.
-Chłopczyku gdzie z tym mauzerem do mnie, no gdzie?-Mówiłem z lekceważającym głsoem.Chciałem w ich wyobrażeniach wymodelować postać twardego i oschłego faceta.
-Ktoś ty?Polak?
-Nie kurde Chińczyk.
-Polak, w 1939 obrońca Modlina-Trochę zmyśliłem z tym obrońcą Modlina ale bądź co bądź walczyłem w 1939.
-No jeśli tak.-Dowódca oddziału wydał rozkaz swoim podkomendnym zabezpieczyć ulice i zaczoł ze mną rozmawiać.
-Co ty tu robisz, skąd masz broń?
-Chce do was dołączyć, nie jestem sam.-Zawołałem Laure która do tej pory siedziała cicho jak mysz kościelna i nie dawała znaku życie.
-Chce panu przedstawić moją towarzyszkę.
Gdy żołnierz zobaczył Laure uśmiechnoł się i z nienaganną etyką pocałował Laure w dłoń.Trochę mnie to zdenerwowało ale Laura nie odwzajemniła nic więcej niż uśmiechem.Dowódca poczęstował nas swoja racją żywnościową, nie byłem zbyt głodny i większość swojej porcji oddałem Laurze odszedł do swoich żołnierzy a ja zostałem na chwile.
-A nie mówiłem że nam się uda?
-Miałeś racje.-Na twarzy dziewczyny zagościł uśmiech i zaczeła nabierać pewności w to że przezyjemy.
-Now widzisz.-Ale czułem że to dopiero początek i że w niedługim czasie stanie sie coś złego.Ale jak narazie moje mysli krążyły wokół dziewczyny i tą cholerna wycieczką do 1944r.
Dostaliśmy zgode na przyłączenie do oddziału ale zabrano mi automat i filipinke, na oddanie colta nie zgodziłem się.Niezły raban był o ten pistolet bo jednemu z żołnierzy się spodobał i chciał nim powalczyć, ale że ja miałem bardziej przekonujące fakty, czyli doświadczenie bojowe, dodatkowy kit o pobycie w AK i gdyby było trzeba to czym był bronił Laury?Cały czas szliśmy z tyłu oddziału.Po kilkudziesięciu minutach weszliśmy na nasz posterunek i w miejsce gdzie organizowano nowy oddział.Po kilku minutach przyprowazono nowych chętnych i wydzielono nam późne śniadanie.Po posiłku zebrno nas i zaczęto wypełniać dane osobowe.Potem nastąpiło przysiężenie i sformowano oddział.Reszte dnia spędzono na nauce posługiwaniu się bronią.Swoje szkolenie zaliczyłem jako pierwszy i w cieniu budynku przyglądałem jak reszta "ćwicziczy".To co oni wyrabiali przyprawiało mnie o niezły rozpuch brzucha, szarpali się z tą bronią jak z workem ziemniaków, jednemu zacioł się rkm i nie mógł go odblokować a innemu magazynek z RKM-u cały czas wypadał.Nie mogłem już więcej na to patrzeć i mu pomogłem.
-Daj to, pokaże ci jak to zrobić.-Chłopak był mocno zdenerwowany i bliski załamki a pomoc z mojej strony jescze bardziej go wkurzył.
-Daj spokój, poradze sobie!!!
-Właśnie widze,daj to bo zaraz instruktor przyjdzie i cię opieprzy.-W końcu chłopak dał mi broń.
-Patrz jak to się robi.-Wyciągnołem magazynek, przeczyściłem wylot magazynka i wejścia amno do karabinu szmatką i włożyłem jeszcze raz, sekwencje powtórzyłem jeszcze raz i te cholerstwo zacieło mi się.Poszarpałem kilka razy i wyszło.
-I co cwaniaczku, nie tak łatwo.
-Poczekaj-Po chwili zauwazyłem wadliwą część.
-Ta broń jest z zrzutów?
-Tak.
-Cały problem był w magazynku-Pokazałem palcem wejście magazynka do broni, część blachy była powyginana i wszytko nie dochodziło do końca i stąd ta wada.-Wziołem inny magazynek i od razu dało rade.-Dałem mu broń i nowy magazynek i jemu też się udało.
Wadliwy magazynek przekazałem instruktorowi a on przekazał dalej i sprawdzono reszte anumicji i broni z rzutów.Okazało się żę wiekszość broni zostało uszkodzona.Dość szybko zrobiło się o mnie głośno, o nieznajomym który nie dawno zjawił się w oddziale a zdążył mocno narozbrabiać.
                                                                    9.
                             Spotkanie po latach
Z Laurą trafiłem do jednego oddziału.Ona jako pielęgnjarka a ja jako strzelec.Nasz oddział nie został jescze skompletowany i cały czas przybywali nowi ochotnicy.Chodziły pogłoski że do nas mają dołącyczć cichociemni i partyzanci z obrzeży Warszawy.Po posiłku przybywło 15 nowych chętnych, plotki stały sie prawdą.Środkiem ulicy szli uzbrojeni po zęby, ubrani w niemieckie mundury żołnierze.To nazywa się powstańcze wojsko.-Nie żebym był nimi zachwycony ale coś w nich było.Jeden z komandosów wydał mi sie podobny, przypominał mi Adama ale ostatni raz widziałem go przed bitwą w obozie.Człowiek miał kilka szram na twarzy ale wydawało mi się że to on.Chiałem znim porozmawiać ale inny facet mnie uprzedził.Zaczoł z nim gadać , w czasie rozmowy padło imie Adam, byłem pewny na 100% że to on.Po zakończonej rozmowie zrobiłem kilka kroków i znalazłem się za jego plecami.Zebrałem się na odwage.
-Adam?
-Kto pyta?-Odwrócił się i ujrzałem jego twarz w całej okazałości, szrama ciągneła się od lewego policzka aż do czoła, był nieogolony ale go poznałem, ten błysk w oku.
-Jesteś Adam?
-Tak.
-Nie pamiętasz mnie?
-Nie.A niby skąd mam cię pamietać?
-Szpital polowy, wrzesień 1939r.
-No i?
-Pamietasz gościa który zjawił się, przyprowadzony przez dwóch żonłierzy, miał dziwaczny strój i cały czas mamrotał o przyszłości?
-Marcin?-W końcu zatrybił.
-A kogo żeś się spodziewał, Kutrzeby?
-Co ty tu robisz.Myślałem że zginołeś tam w szpitalu.
-No widzisz żyje, tak łatwo się mnie nie pozbędą.
-A tobie jak się udało przeżyć?
-Juz pod sam koniec bitwy gdy Niemcy opanowali prawie cały obóz nagle nie wiadomo skąd przyjechał czołg 7.tp i kawaleria.Czołg wykończył kilka wozów szwabów a kawalerja dokończyła reszty.
-Ale jak się znalazłeś w cichociemnych?
-Musieliśmy się cały czas wycofywać aż w końcu interenowano nas w Ruminu ale uciekliśmy i trafiliśmy do Wielkiej Brytanii.Zgłosiłem się na szkolenie sił specjalnych i teraz tu jestem.
-No to ładnie sobie powojowałeś.
Gdy rozmowialiśmy przyszedła Laura i też włączyła się w nasz dialog.Po przedstawieniu Laury Adamowi mój powrót zszedł na drugi plan.Rozmawialiśmy już pare minut gdy ktoś krzyknoł "sztukasy kryć się!!!" po chwili usłyszeliśmy piekielny ryk bombówców.Wszyscy zaczeli uciekać do wczesniej przygotowanych piwnic.Po chwili byliśmy w prowizorycznym stronie.Przez natępne kilka minut słyszeliśmy detonacje bomb.Po każdym wybuchu na chwile gasło światło i tynk sypał się jak śnieg w grudniowy dzień.Ludzie zaczeli się nie cierpliwić i pomiędzy nami wstąpił lęk i przeobecna śmierć.Laura staneła obok mnie i mocno przytuliła się.Poczułem taka lekkośc w sercu. tego nie da sie opisać słowami.
-Marcin ile to może jeszcze potrwać?
-Nie wiem, zaraz powinno się skończyć.-Starałem się mówić nie wzruszonym głosem ale ciągły huki bomb i Lura która przytuliła się do mnie powodowało że zaczołem mięknąć.
Męzczyzna na drugim końcu piwnicy zaczoł gorączkowo chodzić po pomieszczeniu i cały czas gdał "zginiemy tu, ile to może jeszcze trwać".Ludzie zaczeli gadać jak temten i zrobiło się nie przyjemnie.Prowodyr zrobił kilka kroków i znalazł się koło drzwi.Adam próbował go zatrzymać ale wyrwał się i wbiegł na schody.Słyszeliśmy tylko głośne kroki i nasilony huk bomb, nagle usłyszeliśmy głośny jęk.W moje bębenki doszedł dzwięk jakby coś miękkego obijało się po schodach i spadało w dół.Po kilku sekundach ujrzeliśmy żródło ostatniego hałasu.Zobaczyliśmy krwawiące zwłoki  faceta który przed chwilą wbiegał po schodach na góre.Człowiek już był blady od utraty krwii.Miał jedną wielką rane w klatce piersiową, rana wygladała jakby ktoś roszarpał mu skóre i wrzucił mały ładunek wybuchowy.Krew dość szybko wycieklała ze zwłok i opływała je.Piach i kurz połączyły się w maź która przybrała rdzawy kolor.Zdjołem z skrzyń jakołś płachte materjału i okryłem zwłoki.Małe dziecko podszedło do zwłok i zaczeło płakać.Dziecięcy płacz było słychać w całej piwinicy.W końcu podeszła matka dziecka i zabrała go od zwłok.Po następnych kilku detonacjach nalot się skończył.Wszyscy powoli wyszliśmy, to co zobaczyliśy a raczej to co próbowaliśmy zobaczyć bo cały widok zasłaniała mgła dymu i kurzu.Na ulicy walały sie resztki barykady i kamienic przy których siedziałem z Laurą i Adamem.Zaczeliśmy od początku tworzyć barykade.Punktualnie o 12 zebrano nas i rozdano broń.Nieprzypisowego colta oddałem do magazynu a dostałem w zamian mauzera 98k i paczke amno.
                                                       10
                              W zwarciu
O 14 do naszej barykady przybiegł zzajany zwiadowca z wiadomością o zbliżających się frycach.Wszyscy przygotowali się do odparcia nacierających.Schowałem się za resztami ceglanego muru za którym był juz przyczajony Adam ze stenem a Laura czekała z torbą medyczną gotowa na pierwszą pomoc.Na drugim końcu ulicy zatrzymał się transporter opancerzony i kilka ciężarówek.Z wozów wysypało się kilkunastów szwabów i od razu sformowali tyrariele i ruszyli do przodu.Gdy byli w połowie drogi przygotowalismy się i czekaliśmy.Najpierw my mieliśmy ostrzelać fryców a potem odezwie się nasze stanowsiko ckm-u.Na rozkaz zaczeliśmy strzelać.Wymierzyłem i strzeliłem, szwab po chwili upadł.Wycelowałem w nastepnego i gdy miałem już pociagnąć za spust poczułem ostry i przeszywający ból w prawej ręce, upadłem na ziemie i zaczołem klnąć jak tylko potrafiłem.Krew zaczeła wypływać z rany.Przyłozyłem dłoń i próbowałem zatamować krwawienie.Adam przestał strzelać i wyjoł optarunek z bluzy munduru.
-To tylko draśnięcie.
-Boli jak cholera.
Skóra wokół rany piekła i szyczypała.Nie zszedłem ze stanowiska i próbowałem strzelać ale nie mogłem dobrze celować.Zmarnowałem tylko 3 pociski raniąc następnego szwaba w noge.W końcu dałem za wygrana i ustąpiłem miejsca innemu strzelcowi.Laura zauwazyła moją rane i od razu podbiegła z opatrunkiem.Po zalożeniu opatrunku ból zelżał i wróciłem do akcji.Niemiecki transporter obrócił się w naszą stronę i zacoł pluć ogniem.Skurczybyk przygwodził nas ogniem i piechota była bardzo blisko naszysch pozycji, w końcu nasze stanowisko ciężkiego karabinu maszynowego otworzyło ogień a my obrzuciliśmy szwabów granatami.Po kilku sekundach granaty zdetonoiwały się z wielkim hukiem.Po detonacji granatów ostrzelaliśmy nacierających.Niemcy wycofali się i mieliśmy chwile oddechu.Do tej pory wystrzeliliśmy połowe naszej amunicji a granatów mieliśmy tylko kilka.Sytyacja była tragiczna bo mieliśmy kilku zabitych i wielu rannych.Niemcy zaczeli ostrzał, już nie atakowali tylko próbowali przydusić nas ogniem, zbytnio się nie ostrzewaliśmy tylko nasz jedyny snajper co jakiś czas oddawał strzały.Chciałem przyjrzeć sie niemcom i z torby Adama wyjołem lornetke, przylożyłem do oczu i zaniemówiłem.Kilku żołnierzy wyciagneło z ciężarówki jakiś mały pojazd gąsienicowy a po wyciągnięciu pojazdu podczepiono jakieś kable i pojazd ruszył.Już kiedyś widziałem taki pojazd w muzeum Powstania Warszawskiego to był goljat.Goljat był małym pojazdem gąsienicowym wypełnionym materjałami wybuchowymi, coś w stylu jeżdącej bomby.Od razu po rozpoznaniu pojazdu krzyknołem na cały głos "goljat".Powstańcy wiedzieli jak zająć się tą piekelną zabawką Hiltera.Zza barykady wyskoczył młody chłopak i pobiegł w stronę gruzowiska gdzie mógłby spokojnie rzucić granat.Golec był już w połowie drogi gdy chłopak odbezpieczył granat i rzucił na tył pojazdu.Po wybuchu granatu pojazd zatrzymał się i wypuścił dośc intensywny dym.Był już unieruchomiony na dobre.Chłopak bezpiecznie wrócił.Niemcy próbowali jeszcze kilka razy przypuścić atak ale każdy znich doprowadzał do strat po stronie atakujących.Niemcy zaprzestali ataku i wycofali się pozostawiając wielu zabitych i rannych.Wieczorem zastąpił nas inny oddział a nam uzpełniono nasze stany i dozbrojono.Z samego rana po wydzieleniu posiłków przekazano nam że mamy wybrać sekcje szturmową z naszego oddziału która ma założyć zasadzke na niemiecki konwój zaopatrzeniowy.Adam zgłosił się do "szturmowców".Gdy oddział odszedł poczułem dłoń na ramieniu.
-Adam poszedł z nimi?
-Tak.
-Spokojnie Laura on wróci.
-O niego się nie martwie.On sobie poradzi.-Byłem lekko zaskoczony bopodczas rozmowy Adam pożerał ją wzrokiem i czulem że może bedzie coś więcej.Ale myliłem się.
-Masz racje.
-Marcin?
-Tak?
-Skąd masz ten wisorek?-Laura zauważyła wisiorek, prezent od mojej ukochnanej Ewy.
-A dostałem kiedyś od.....-Nie chciałem mówić wszytkiego żeby wydarzenia z tamtych lat nie powróciły ale naleganie Laury dorpowadziły do opowiedzenia całej historii.
-No dokończ.
-No dobrze.Dostałem go od mojej ukochanej która zgineła w szpitalu polowym w 1939 była sanitariuszką a ja strzelcem tam ją poznałem  a potem....
-Możesz dokończyć?
-Taa.Gdy Niemcy zaatakowali dostała odłamkem i wykrwawiła się na moich rękach.
-Tak mi przykro, nie wiedziałm.-Gdy Laura usłyszała moją historię posmutniała i spuściła wzrok.
-Nie mogłaś wiedzieć.Nikt o tym nie wiem po za Adamem.
-Nie gniewasz się na mnie?
-Laura przecież nie mam za co po prostu nie wiedziałaś a i tak by to wyszło.
Laura musiła iśc do swoich podopiecznych i szybko pomaszerowała do punktu medycznego.
 

    14.
                         Nie oczekiwana pomoc
-Nie bój się mnie, nic ci nie zrobie.
-Ktoś ty za jeden, gdzie ja jestem, umarłem?
-Nie ważne gdzie jesteś, żyjesz ale jesteś w stanie kytycznym, przybyłem żeby ci pomóc.
-Ale kto ty jesteś?-Cały czas zadawałem pytania ale on odpowiadał wymijąco.
-Nie zdrdze kim jestem bo i tak tego nie ogarniesz.
-Powiedz.
-Dobrze, jeśli tego chcesz, jestem aniołem śmierci.
-Ty chyba sobie w chuja lecisz?!
-Nie.Jestem aniołem śmierci albo jak wolisz śmierć.
-Ale nie wyglądasz na takiego.
-Moge wyglądać jak chce.-Anioł zamienił się najpierw w Adama, Ewe,Tomka i Laure a na koniec wielką postać z kosa w dłoniach.
-Mówiłem ci, moge wyglądać jak chce.Jaką wolisz postać?
-Dobra bądź w garniturze.-Postać od razu, można powiedzieć że w mgneniu oka zamienił się w postać elegancika w garniaku.
-Co ja tu....
-Co ty tu robisz?-Anioł przerwał mi w połowie zdania.
-Jesteś pomiędzy śmiercią a życiem, jesteś w czyściu w wydaniu light.
-Co?
-Nie ma czasu na pytania, czas leci.
-Jaki kurwa czas?!
-Zaraz zobaczysz.-W dłoni anioła pojawił się pilot i gdy nacisnoł klawisz obok niego pojawił się wielki obraz, coś w rodzaju 100 calowej plazmy.-Pozwól że wszytko ci opowiem.-Obraz uaktywnił się i pojawiło sie na nim całe moje dotychczasowe życie.Takie streszczenie mojego życia.W między czasie wszytko opowiadał.-Dotarł do momentu przeniesienia mnie w 1939r. i na chwile przerwałem mu.
-Ale jakim cudem jestem w przesłości?
-Tego mój drogi przyjacielu nie moge ci powiedziec dowiesz się wszytkiego w swoim czasie.
-Ale kiedy.?
-Kiedy przyjdzie odpowiedni moment.-Śmierć przewineła do momentu  walki z tamtymi na polanie.-Nieżlie cię sprali.
-Co ty nie powiesz?-Zaczoł mnie powoli wkurzać.
-Dobra teraz dalej.Pocierpimy trochę, teraz będzie boleć.-Śmierć przewineła do momentu wyjawienia miłości Ewie a po chwili do jej śmierci.
-Ty skórwysynie, wyłącz to!!!-Poczułem krew na rękachi słabnący ciepło mojej ukochanej.Upadłem na kolana i zaczołem drzeć się i płakać.
-Mówiłem, będziesz ciepieć.Przykro mi to jeszcze nie koniec.-Anioł znwou nacisnoł przycisk i przewinoł moment do wypadku.
Znowu ten wypadek.Już nie mogłem wytrzymać, czułem ogromny ból w srecu i wisorek od Ewy zaczoł promieniować tak jakby był żelazem rozpalonym do białości, ale nie zdjołem go.Tylko to i Laura trzyma mnie przy życiu.
-Znowu śmierć najbliższej osoby.-Po tych słowach ponownie zamilkł i przełączał przycisk do momentu wejścia na sale operacyjną.
-Podoba ci się zadawnaie bólu?
-To zależy komu.
Ponowny ból i cierpenia nie tylko fizyczne ale psychiczne.Czułem że zaraz nie wytrzymam.Na całym ciele poczułem krew i ból jakby bagnet wbijający się w moje ciało.
-Już jesteśmy blisko.
Tym razem na ekranie pojawiła się scena poznania Laury i rozmowy w budynku.Poczułem że ból odpuszcza.Śmierć podeszła do mnie i pomogła wstać.
-Masz dwa wyjścia.-Wydawało mi się że anioł pogrywa sobie ze mną.
-Jakie?
-Wrócisz do 2012 ale Laura umrze.
-Nie!!!!
-Mam jeszcze drugą propzycje.Wrócisz do powstańczej Warszawy i tam dalej będziesz próbował chronić Laure.
-Wybieram drugie wyjście.Nie zostawie Laury.
-Dobrze.Ale musisz coś wiedzieć.
-Co konkretnie?
-Nie wiadomo czy już kiedy kolwiek wrócisz do wpółczesności.
-Walić to wracam do Laury.
-Dobrze decyzja podjęta.Ale jeszcze coś, mam dla ciebie małą niespodzianke.
-Mów i chce wracać.
-Dam ci kilka umiejętnosci które pozwolą ci przeżyć a przynajmiej dłużej pożyjesz.
-Jakie są te zdolności?-Sprawa coraz bardziej robiła sie interesująca.
-Będziesz szybciej reagować, opanujesz lepszą technike posługiwania się bronią.Ale pamiętaj polegaj na tym co tkwi w tobie.Pamiętaj, pamiętaj...
                                                              15.
                                                       Rozpętać burze!!!
Obudziłem się oparty o ścane kamienicy.Wyglądałem jak żul który dopiero co obudził sie z pijackiego snu.Powtaniec podał mi ręke i wstałem.Podniosłem stena i zaczołem ogarnąć pole walki.Po wadze karabinu ustaliłem że magazynek jest pełny.Niemcy do ataku wysłali ponownie 3 mechy i granadierów pacernych ss.Straty rosły z minuty na minute.Jeden z mechów po celnej serii z naszego ckm-u wypuścił gęsty czarny dym i wycofał się z pola walki, pozostałe mechy ukryły się w szczątkach budynku i prowdzily ogień nękający.Teraz piechota ruszyła do boju.SS-mani parli cały czas do przodku, to nazywał się fantyzm ale też odwaga.Przyszedł czas na pozostałe granaty, siegając do skrzynki po granat zauwazyłem że uchowała się butelka z benzyną.Podpaliłem szmatke nasączoną benzyna i rzuciłem w kierunku nacierających.Butelka rozlała swój ładunek tuż pod buty szwabów, kilku z nich zaczeło płonąć żywym ogniem.Wyglądali jak żywe pochodnie, rzucili broń i drąc się z bólu powoli szli w naszym kierunku.Dobiłem jednego krótką serie i przeniosłem ogień na nacierających.Walka trwała już z 30 minut a jest 16.30 czyli wszytko rozpoczeło się o 16 i nie zapowiada sie na rychły koniec.Ktoś krzyknoł " dowódca zginoł".Schowałem się za murem i usiłowałem znależc dowódcy.leżał z przestrzeloną głową, musial dostać z kaemu.Nikt nie miał kto go zastąpić i ludzie zaczeli częściej chować się nić prowadzić ostrzał wroga.Poczułem przypływ adrenaliny i nie wiem dlaczego ale przejołem dowodzenie.Jednym tchem zaczołem wydawać rozkazy.Kazałem umieścić ciężki karabin maszynowy na wzniesieniu umocnienia i strzelać najpierw do nacierających a potem do maszyn.Zauważyłem że jeden z powstanców schował się i nie strzela tylko siedzi na dnie schronu i trzyma ręce na głowie jakby próbował odciąć się od walki.
-Co ty kurwa robisz?-Zaczołem klnąć i słać jak tylko umiałem w jego kierunku.
-Ja ja nie moge...ja chce żyć.-Chłopak zaczoł się jąkać i beczeć.
-Każdy chce żyć, ale zapewniem cię jeśli szwaby wejdą tu to wszyscy zgieniemy.A teraz bierz karabin i strzelaj.-Chłopak wzioł karbin do ręki i  znowu strzelał.
Przyłożyłem karabin do policzka i posałełem długą seije, skosiłem jednego Niemca i poczułem że ktoś uporczywie szarpie mnie za rękaw.Odwróciłem się do tej osoby, była to Lura która cały fartuch miała umazany we krwii.
-Marcin co zrobimy?
-A jak myślisz,musimy walczyć.Innego wyjścia nie widze.
-Ale oni zaraz się tu wedrą.
-Laura słuchaj.-Z kieszeni wyjołem lugera P.08 i wręczyłem jej do dłoni.-Laura słuchaj kiedy tu wejdą musisz tego użyć, nie wiem czy uda nam się odeptrzeć atak.-Czułem się tak jak w 1939 w czasie walki w obozie gdy nie byłem niczego pewny.
Stanołem na środku naszych pozycji i wygłosiłem krótką ale treściwy rozkaz-słuchajcie wszyscy, musimy bronić tej barykady, musimy bo gdy fryce przebiją się to wejdą na skrzydło naszych wojsk i zabiją wszytkich.Musimy przetrzymać ich, w końcu przerwą atak.Jeśli zobacze że ktoś nie strzela albo wali tylko dla pokazówki i wywala amunicje na darmo do własnoręcznie zastrzele albo wywale za baryakde i zostawie na łaske szkopów a gwarantuje, oni są twórczy jeśli chodzi o tortury.-Niemcy byli tal blisko że mogłem bez większego problemu dostrzec na ich hełmach insygnie wermachtu.Mechy dalej prowadziły morderczy ogień i żołnierze zaczeli wbiegać na nasze pozycje.Wydałem rozkaz przygotowania się do walki wręcz.Przeładowałem automat gdy szkopy wpadli między nasze szeregi.Rozgorzała walka wręcz, na początku pozbywaliśmy się napastników ale z każdą chwilą było ich coraz więcej.Cofnołem się o kilka metrów w tył barykady i zaczołem kosić Niemców długimi seraami, nawet nie zauważyłem kiedy opróżniłem magazynek.Szybko zmieniłem na ostatni magazynek i strzelałem dalej.Jeden z niemiekich soldatów był kilka metrów ode mnie.Był zajęty okładaniem jakiegoś dzieciaka koilbą i niezauważył gdy zaszedłem go od tyłu i uderzyłem kolbą w karak.Szwab upadł i gdy próbował wstać posłałem mu kilka kulek w brzuch.Gdy pomagałem wstać chłopakaowi poczułem uderzenie.Fryc rzucił się na mnie i masą ciała powalił na ziemie, lewą ręką zacisnoł dłoń na mojej szyji a prawą wyjmował pistolet.Niemiec nie zdejmował ze mnie wzroku,całą twarz miał zaczerwienoną a oczy pajały wśiekłością i grozą.Nagle na moją twarz poleciała struga krwii z gradła szwaba.To strzelił ten chłopak którego pare sekund wczesniej pomogłęm wstać, w jego dłoni jeszcze dymił rewolwer.Zrzuciłem trupa i znowu wróciłem do walki.Walke przeplatały krzyki,jęki, przekleństwa po Polsku i Niemiecku, suche strzały z karabinów i plątanina mundurów krwii i ciał.Koło mnie z barykady zeskoczył szwab który przebił powstańca bagnetem.Zanim zdążył wyjąć bagnet z jeszcze umierającej ofiary złapałem go za głowe i potężnym ciosem przekręciłem czaszke w lewo aż usłyszałem trzask łamanego kregosłupa.Przez chwile Niemcy mieli przewage ale operator ckm-u skoił nastepną fale atakujących i ci któzy przeżyli walke wręcz otworzyli ogień do przeciwników.Podczas walki nie myślałem o niczym więcej tylko oto aby nasi utrzymali barykade, pragnołem zemsty pragnołem odwetu.Podczas przeałdowania zdobywczego mp-40 rzucilem wzrokiem na punkt medyczny gdzie Laura opatrywała rannego, wyglądało że nic jej się nie stało.Usłyszałem stukot gąsienic o podłoże i gdy się odwróciłem zobaczyłem jak na tyły walczących pozycji wyjechał szwabski transporter opancerzony, czułem że to koniec ale na burcie widniała biało-czerwona flaga i z wyjścia desantowego wybiegło kilkunastu powstańców.Strzelec ckm-u z tranportera ostrzeliwał fryców i dał nam osłone, nasz operator mg-42 zginoł podczas walki wręcz ugodzony odłamkiem z granatu.Ostatni z tansportera wybiegł wysoki żołnierz w pnaterce ss z pełnym wyposażeniu i zapytał mnie kto tu dowodzi, rzuciłem że ja jak na razie.Poklepał mnie po barku i zajoł stanowisko ze swoimi ludzmi.Nasza siła zwiększyłą się i morale.Niemcy już nie atakowali tylko ostrzeliwali nas.Fryce nie miały już siły atakować ale nie zanosiły się na to żeby tak łatwo odeszli.Nowo przybyli powstańcy  sformuowali oddział szturmowy i drugi oddział wsparcia które ruszyły do kontratarcia.Niemcy wyczerpani atakami zeczeli lizać rany w umocnionych pozycjach prezd nami.Grupa szrutmowa ruszyła do ataku a grupa wsparcia doskoczyła do atakujących i zaczeła ostrzeliwać pozycje nieprzyjaciela.Patrzyłem z lekkim niedowieżaniem jak obydwie grupy pokonują odległośc dzielącą obydwie walczące strony a po chwili obrzucają ich pozycje grantami.My mogliśmy tylko osterzeliwać cofających się Niemców i przyglądać się akcj.Jeszcze chwila i obydwa mechy padły na ziemie podziurawieni jak sito a osamotnieni żołnierze wermachtu trzymają się ostatnich pozycji ogiowych-wyjściowych.Po dalszych 3 minutach ostrej palby karabinowej Niemcy którzy nie zgienli poddali się i z rękami uniesionymi do góry zawędrowali w naszym kierunku.Przede naszą barykadą stało kilkunatu rannych i nienaruszonych fryców.Przechodzili koło trupów swoich towarzyszy z którymi sztumowali nasze pozycje.Dowódca "naszysch wybawicieli" zabrał jeńców pod strażą swoich żołnierzy a sam w transporterem opancerzonym ruszył w nieznanym mi kierunku.Widok po walce był przerażający, na naszych pozycjach leżało wiele zwłok żołnierzy naszych i ich, zwłoki często były poszatkowane przez serie kameów albo poobijane kolbami czy bagnetami.Wśród zwłok bylo słychać ciche jęki rannych którymi zajmował się personel medyczny.Przechadzając się polem bitwy, patrząc na pozbawionych życia ludzi otrzeżwiło mnie w stosunku o zabijania .Swąd spalonego prochu strzeleckiego, krwii, woń spalonego ludzkiego mięsna i częto agonalne pozycje zabitych doprowadzały do skrętu kiszek.Uklęknołem obok zabitego niemieckiego żołnierza i z kieszonki wyjołem jego książeczke wojskową, oprócz zwykłych danych wydniało że to ojciec trójki dzieci.
                                                                 16.
                              Chaluna
Wstałem i poszedłem dalej.Coś zaczeło mi szumieć w głowie i jakby jakieś zagłuszenia coś w stylu zakłóceń na w eterzee.Usiadłem na schodkach prowadzącej do kamienicy.Usłyszałem jakby dzwięk samochodów i motocykli, poczułem samochodowy dym i zapachy wpółczesnego miasta takiego z przyszłości.Na ulcy zaczeły pojawiać się jak duchy nowoczesne samochody, kolorowe sklepy,przechodnie nawet facet grający na saksofonie.To wszytko przypominało mi 2012 r ale wiedziałem że to są zwykłe fotomorgany. że to są rzeczy które tworzą się w mojej głowie ze zwykłej tęsknoty za moim domem.Cały czas oglądałem w około podziwiając wytfory mojej wyobrażni, były tak rzeczywiste że gdybym nie przeżył tego wszytkiego rzuciłbym się na pierwszy lepszy wytwów.Po zniknięciu halun kazałem zebrać broń i aumincje a poległych pogrzebać na skrawku parku za jedną z kamienic.Po wydaniu rozkazu zauważyłem Laura stojącą na środku ulicy i wpatrującą się we mnie.Po Laurze widać było ogromny wysiłek i zmęczenie przecież to o na pomagała rannym podczas bitwy, całe ubranie miała we krwii i pyły z rozbitych cegeł.Zerwałem się na równe nogi i po chwili byłem przy niej.Laur przytuliła się a raczej opariełą się ze zmęczenia.
-Laura trzymasz się?
-Tylu zgineło...tylu oddało życie, nie nie mogę już dalej.
-Laura już spokojnie żyjemy, a oni....-Przytuliłem Laure, czułem że zaczyna przechodzić załamanie nerwowe.
-Ale zobacz na tych wszytkich, oni są matrwi.-Laura wskazała podbródkiem ciała zabitych powstańców i niemców.
-Już dobrze choć stąd, musisz odpocząć to był ciężki dzień dla wszytkich.
Dotknołem jej policzka i zaczołem ścierać jej łzy.Czułem że Laura z każdą chwilą słabnie.Odprowadziłem ją do budynku w którym znajdowało się kilka wolnych łóżek i umieściłem na jednym z nich.Od razu zasneła.Cały czas czuwałem.Wyglądała jak anioł w ludzikiej postaci.Była taka cudowna pomimo krwii i kurzu który oklałają jej ubranie po bitwie.Pochyliłem się nad nią i pocałowałem w policzek.Właśnie wtedy poczułem jakieś ukucie w sercu i uderzenie ciepła promieniującego od serca w górne cześci ciała.Poczułem jakby coś się zblizało, czułem że to coś lub ktoś.Czy to moze być śmierć?Wtedy zaczołem myśleć o tej bitwie,dlczego ja wogóle przejołem dowódctwo, przecież jestem taki jak wszyscy nie mam szlifów oficerskich czy coś wtym rodzaju i dlaczego tak zaaregowałem jak zobaczyłem tego chłopaka który schował się przecież on tylko chciał żyć.Jak ja mogłem skręcić kark tamtemu frycowi, przecież takie coś potrafią tylko wyszkoleni żołnierze najczęściej komandoi czy jacyś najemnicy, czyżby to byłe te nowe umiejętności które przekazał anioł śmierci?Sam już nie wiem co z tym wszytkim zrobić, najprostrzym rozwiązaniem było by palnięcie sobie w łep ale wtedy zostawił bym Laure a tego nie moge uczynić.Na ulicy usłyszałem jakieś poruszenie, postanowiłem to sprawdzić i zaraz wracac do "śpiącej królewny".Na ulicy stała grupka powstańców żywo rozmawiających o czymś, wszedłem między nimi a oni wyprostowali się jak struna i zasulotowali.Już wszyscy wiedzieli że mam tymczasowe dowodzenie.
-Co tam chłopcy ciekawego się urodziło?-Na początek próbowałem rozluznić atmosfere.
-Posłusznie melduje że kilka ulic dalej Niemcy zostawili czołg
-Co?Jaki czołg?
-Wydaje mi się że to Panzer IV.
-A szwaby gdzie są przecież oni nie zostawili by taki skarb na naszą łaske.
-Może spieszyło im sę i zostawili.
-Taa jasne, czuje że to podstęp.-Odeszłem z grupki i zawołałem gońca.
-Goniec!!!
-Melduje się.
-Leć do sztabu, zawiodom ich o czołgu i przyprowadż saperów i techników.
-Tak jest.
Goniec po usłyszeniu rozkazu pobiegł do sztabu i mogłem znowu wrócić do Laury.Gdy wchodziłem Laura jeszcze spała.Usiadłem na obrzeżu łóżka i przypatrywałem się jej.Laura spała jeszcze z 15 minut gdy zaczeła mówić przez sen.Najpierw coś cichutko mówiła a potem zaczeła coraz głośniej mówić, na chwile przestała mówić i nispodziewanie dość głośno zaczeła wołać moje imie.Wstałem z łóżka i stałem koło niej kiedy otworzyła oczy.Po przebudzeniu opowiadała jakieś dziwne rzczy z jej snu.Wspomniała jakieś wybuchy, pokrzykiwania, te dziwne maszyny a co ostatnie zapamiętała był wystrzał.Czułem że to niedługo się stanie ale nie wyjawiałem tego Laurze nie chciałem ją martwić.
                                                            17.
                      Kolejne stanowisko
Grupa technicnzo-saperska zjawiła się po 30 minutach.W osłonie grypy dałem 6  najlepszych ludzi z autoamtami i granatmi.Z grupą przyszedł też oficer który zdjoł ze mnie ciężar dowodzenia i mogłem w spkoju iśc z nimi.Po przejściu kilku ulic natrafiliśmy na czołg, rzeczywiście był to Panzer IV.Czołg miał jedynie zerwaną prawą gąsienice.Stanołem jakieś 20 metrów od czołgu bo coś mi tu "śmierdziało" przecież szwaby nie zostawili by sprawnej maszyny na łaske powstańców.Na wszelki wypadek tryzmałem się z daleka.Saperzy sprawdzali zawieszenie czołgu a technicy próbowali otworzyć włazy i komore silnika.Gdy jeden z techników otworzył klape od silnika czołg wybuchnoł.Pojazd zamienił się w płonąca kule pozkręcanego żelaza pogrzebując przy okazji kilku techników i saperów.Po wybuchu wszyscy ocaleni wycofali się na wtępne pozycje.Po kilku minutach byliśmy już w na stanowisku.Wybuch roznisuł się ulicami i gdy tylko pojawiliśmy się na barykadzie dowódca zgarnoł nas i zaczoł wypytywać co się stało i gdzie zniklki technicy i saperzy.Dowódca po wysłuchaniu naszych raportów surowo zabronił badania niemieckich wozów bojowych nawet uszkodzonych.Okazało się że w całym mieście pełno takich "wybuchowych" pojazdów.Niestety kilka z nich wybuchło zabijając kilku żołnierzy.Wieczorem tak około 20 nowy dowódca zakomunikował nam że przechodzimy w inne miejsce a dotychczasowe zajmie nowy oddział.Nasz oddział ruszył w nocy i nastepnego dnia był już na miejscu.Nasze nowe stanowisko składało się z na wpół spalonej kamienicy i ulicy która leżała prostpadle do kaminicy, reszta budynków była dość mocno zniszczona jeszcze w 1939 r ale takie kontsrukcje nadawały sie wyśmienicie dla strzelców wyborowych i gniazd ckm-ów.Pod ulicą biegł kanał który mieliśmy wykorzystać jako ostateczne miejsce ewkuacji.W budynku zorganizowano punkt dowodzenia wyposażoną w radiostacje i przygotowano prowizoryczny punkt medyczny.Zostaliśmy wyposażeni w podwójna ilośc amunicji i broni przeciwpancernej np:panzerfausty czy butelki z benzyną.Dowódca rokazał umieścić i zakumoflować stanowiska ckm-u i punkty przeciwpancerne w gruzowiskach budyków które przylegały do prawdopodobnej osi natarcia.Natępnie wysłano zwiadowców i patrole motorowe.Po stworzeniu odpowiednich warunków do obrony wydano nam wczesne śniadanie.Było dość skromne prawie żelazne racje ale zawsze coś zapełniło żołądek.Po śniadaniu zaczęto przydzielać nam broń, tym razem w ręce wpadł mi mp-40 i 2 granaty trzonkowe.Hełm który znalałem na zniszczonej barykadzie miałem cały czas chociaż osmalony dymem i zachlapany krwią był świetny.

20.
                            Zostaliśmy tylko my
   Od telegrafisty dowiedziałem się że sytuacja jest ktytyczna, nasi już tylko bronią się ale stawiają morderczy opór Niemcom.Pomoc nadsyłana przez aliantów w postaci zrzutów zostaje często zrzucana w niewłaśicwych rejonach i wpada w łapska fryców a co najgorsze nie można połączyć się z ruskimi i naszymui z 1 Dywizji po prawej stronie Wisły.Naloty Niemców stały się coraz częstszyn zjawiskiem, bombowce chaotycznie zrzucąły swój śmiertelny ładunek gdzie popadnie.Warszawa zaczeła pogrążać się w miasto ruim.Nikt nie był bezpieczny.Artyleraa i bombcy niszczyły wszytko co staneło na drodze ich pociskom, pocsiki po porstu pożerały budynki i ludzi którzy znajdowali się w nich.Podobno Niemcy sprowadzili możdierz o ogrommym kalibrze.Z książki o powstaniu pamietam tyle że to cholerstwo miało 600 mm, więc najtrwalszy budynek musi rozpaśc sie pod naporem tylu ton żelaza i materjałów wybuchowych.Niemcka piechota i maszyny nie wykazywały większej aktywności bo czekali aż się wykrwawimy po atakach z powietrza.Wielekrotnie słyszeliśmy potężne ekplozje,dzwięk silników lotniczych i przerażający ryk syren bombowców nurkujących Ju-87 Sztukas i ryk bombowvów taktycznych Junkers Ju-88 czy Heinkel He-111.Po dwóch dniach Niemcy zaatakowali ze zdwojoną siłą.Na nasze pozycje uderzyła zmotoryzowana piechota, wozy bojowe i maszyny.Każdy atak odpieraliśmy ale mieliśmy coraz więcej zabitych i rannych którzy umierali czekając na operacje czy bez leków.Posiłki przystarczano tylko raz dziennie i wielu żołnierzy głodowało.System zasadzki działał.Gdy Niemcy podchodzili za blisko odzywałi się nasi strzleecy wyborowi i stanowiska butelek z benzyną i ckm-u.Nie miałem czasu na spokojnie spotkać się z Laurą bo cały czas było coś do zrobienia.Dobrze że mój przełożony zajmował się sprawami z "wyższej półki" a mi zostawił bezpośrednie dowodzenie żołnierzami.Żołnierzeom chyba nie narzekali na mnie bo niezauważyłem żeby któryś migał się do obowiązków czy od walki.Ludzie zaczeli pytać się mnie kiedy nasza armia ruszy nam na pomoc a ja nie wiedziałem co powiedzieć i odlegowywalem ich do dowódcy.Wiedziałem jaka jest prawda ale nie mogłem powiedzieć że wszycy wypną się na nas i powstanie upadnie.Całą noc słyszeliśmy nawałe artyleryjską i palby broni maszynowej i karabinowej w całym mieście.W nocy koło naszych stanowisk pokazali się niemiecy zwiadowcy.Natępnego dnia rano nasze pozycje zostały ostrzelane przez możdierze, wszyscy wiedzieliśmy że taki ostrzał prowadzi do szturmu.Ludzie zaczeli sprawdzać broń, amunicje i ładunki wybuchowe .Zarządziłem wysłanie patroli i najwyższy poziom przygotowania.Wszyscy byli na swoich stanowiskach i czekali na nadejście nieprzyjaciela.Poczułem że trzeba podnieśc na duchu żołnierzy i po stanięciu na barykadzie wygłosiłem mowe.
-Sluchajcie wszyscy, mam coś ważnego do powiedzenia.-Ludzie zblizyli się do mnie, nawet ci na wysuniętych stanowiskach zaczeli nasłuchiwać tego czego chce im przekazać.-Pewnie chcielibyście że powiem wam że nasza armia i Rosjanie pomogą nam ale niestety nic nie zrobią.-Gdy tylko to powiedziałem zaczeły się cichce rozmowy i pytania w stylu "co z nami bedzie".Pomoc nadeszła z nieoczekiwanej strony.-Cicho niech mówi-Była to Laura.Uśmiechneła się w moją strone i kontynuowałem dalej.-Zostaliśmy sami.Jesteśmy tylko my, inne oddziały powstańcze i umierająca Warszawa.Musimy jej bronić do ostatniej kropli krwii, do ostatniego naboju.Tam gdzie my tam i nasza ojczyzna.Nie ważne gdzie walczy polski żołnierz czy tu taj czy w Anglli jest Polska.Musimy stawić czoła Niemcom, musimy walczyć.Pokażemy że i my potrafimy się bić i zadawać nowe ciosy szwabom.To będzie nasza ostatnia walka, wielu z nas tu zginie.Zostanie tu na lata.To my tworzymy historię Polski, to o nas będą powstawały filmy, będą pisać książki.Przyszłe pokolenia Polaków będzie pamiętać o nas jako ludzi którzy nigdy się nie poddali, że walczyliśmy z bronią w ręku.To wszytko to my, to ta barykada to te budynki.Teraz z góry patrza na nas dzisiatki pokoleń wojowników, rycery i żołnierzy.Nie dajmy im powodu żeby w nas zwątpili.Czułem że w ludziach podnoszą się morały.-Tyle krwii tu zostało już przelane, miljony zgineły już w obozach czy na liniach frontu ale przyrzeknijcie mi że będziecie walczyć-Dowódca stał trochę z boku i caly czas patrzył się na mnie, czekał na reakcje żołnierzy.-Polska jest jeno w sercach naszysch.Bóg Honor Ojczyzna.
Zszedłem z barykady i na moje miejsce wszedł głównodowodzący obroną.Pierwsze kroki po zejściu z barykady skierowałem do stojącej nieopodal Laury.
-Laura, dziekuje ci że mi pomogłaś.
-Nie to ja tobie dziękuje, odzyskałam wiare i nadzieje.
-Wiesz jak wygląda sytuacja z rannymi?
-Tych których mogliśmy odesłalismy na tyły, częśc personelu też odeszła żeby zaopiekować się rannymi.Ja też zaraz zabieram się z nimi.
-Laura obiecuje ci że spotkamy się po bitwie.
-Dobrze.Pozwolisz że coś zrobie.-Laura zbliżyła się do mnie, objeła mnie jak nigdy przedtem i zaczeła całować.
-Laura co ty robisz?
-To jest mój prezent dla ciebie, obiecaj że wrócisz.
-Obiecuje.-Laura oddaliła się z rannymi w bezpieczne miejsce a ja wróciłem na stanowiska.
Doszłem do wnisoku że Laura pragnie ode mnie coś więcej niż przyjażni.Trudno spróbuje coś wymysleć póżniej.Najważniejsza teraz była bitwa
                                                                21.
                                                Ostatnia walka
Niemcy wysałli przeciwko nam dziesiątki żołnierzy, możdierze, miotacze ognia .Do walki włączyły się też kilka ciężkich i kilkanaście szturmowców.My mieliśmy tylko kilkunastu żołnierzy, troche granatów, butelek z benzyną, materjały wybuchowe i 2 gniazda ckm umieszczone w budynkach przed barykadą.Wiedzieliśmy że przegramy ale wszyscy byli gotowi na śmierć.
Niemcy wysłali najpierw piechote przemieszaną kilkoma szturmowcami.Odparliśmy atak chociaż  musiały ujawnić się załogi ckm-ów i operatorzy butelek.Niemcy cały czas posyłali atak z atakiem.Po 4 nieudanych natarciach użyli ciężkich, wysłali chyba wszytkich którzych mieli.Za nimi szła piechota.Zniszczyliśmy 2 ciężkie z panzerfaustów i kilku piechurów, maszyny i piechota zaczeły ostrzeliwać żołnierzy z wysuniętych stanowisk.Odgryzali się ogniem ale gdy szwaby podprowadziły miotacze ognia wszytko było skończone.Po kilku długich jęzorch ognia, stanowiska zamieniły się w wielki stos na którym smażyli się nasi, kilku z nich z przerażającym rykiem spadło na ulice.Niektórych z nich dobijały maszyny przechodząc po nich, miażdząc na wpół żywe ciała.Niemcy byli już blisko i rozkazałem wyrzucić granaty i koktajle mołotowa.-Na mój rozkaz-odbezpieczono granaty i po sekundzie-Teraz!-Granaty wyrzucono pod nogi piechórów.Po następnych kilku sekundach nastąpiło detonacje i przyszedł czas na butelki-Rzucać w maszyny-.Zapalono materjał i pierwsze butelki rozbiły sie o pancerz trzeciego ciężkiego.Maszyna staneła i zajeła się ogniem, widocznie ciecz dostała się do mechanizmów i zaczeła niszczycz mechanizmy od środka.Ciężki stanoł i po kilku sekundach wybuchnoł, detonacja robota zabiła i zraniła kilka nadbiegających piechurów.Niemcy stracili początkowy impet.Zalegli w gruzowisku okalającego ulice i czekali na pomoc pozostałych maszyn i swoich żywych towarzyszy.Podliczyłem straty, wyszło oklo 6 zabitych i 2 rannych nie zdolnych do walki.Cały czas prowadziliśmy ostrzał nacierających.Zabiłem kilku Niemców ale wywaliłem już 2 magazynki a walka na dobre nawet się nie zaczeła.Za plecami pojawił się dowódca i kazał wycofać się do budynku.Nagle z wysunietych pozycji odezwało się stanowisko ckm-u i na ulice wysypała się butelka z benzyną.Myśleliśmy że na tym stanowisku nikt nie przeżył ale jednak jakiś strzelec zaczoł prowadzić ostrzał dziesiatkując Niemców schowanych w gruzach.Niemcy na chwile zajeli się strzelcem i moglismy wycofać się.Częśc żołnierzy już znalazła się w budynku gdy na barykade spadł pocisk z granatnika ciężkiego.Siła uderzeniowa granatu powaliła mnie na ziemie, ktoś krzyknoł-dowódca dostał-wzrokiem przeszukałem teren.Dowódca trzymał się za brzuch cały czas wyklinając szwabów.Podbiegłem do dowódcy, dostał w brzuch odłamkiem granatu.
-Przejmujesz dowodzenie, na mnie już za pózno.
-Niech Pan nie gada takich głupot.
-Nie synu, ty dowodzisz.Bierz żołnierzy i walczcie w budynku.Będziesz wiedział co robić.-Dowódac zdawał sobie sprawe że zaraz umrze i chciał jak najwięcej przekazać zanim wyzionie ducha.-Poczekaj jeszcze chwile, daj mi detonator.
-Nie, zaraz wyciągniemy Pana, zawołam sanitarjuszy.
-Daj mi ten cholerny detonator.To rozkaz.
-Tak jest.-Zawołałem sapera który przyniósł mi urządzenie.
-Teraz idż,zaprowadź ludzi do budynku.
-Większośc żołnierzy była już ulokowana w budynku i ostrzeliwała nacierających niemców a grupa ubezpieczająca czekała tylko na mnie.
-Gdy oni nadejdą odpale ładunki i módl się żeby zadziałało.-Dowódca przycisnoł jeszcze mocnij lewą ręką brzuch a prawą trzymał zapalnik.-No już nie chce cię widzieć, no już spierdalaj!!!
Wycofałem się z resztą grupki do budynku.Wlazłem na drugie piętro i wydarłem się na cały głos "przejumje całkowite dowodzenie".Niemcy weszli już na barykade i parli cały czas na przód.Strzelaliśmy cały czas unieszkadliwiając kolejnych fryców.Gdy na barykade włazł ostatni cięzki i kilka szturmowców ulicą wstrząsnoł gigantyczny wybuch.Jednak dowódca  wypełnił swoją ostatnią wole, nie poddał się, walczył aż do końca.Teraz nasza kolej.W powietrzu unosiły się resztki maszyn, krwawe szczątki niemeeckich żolnierzy i resztki barykady.Wszyscy wiedzili co oznaczał wybuch, były dowódca nie żyje.Niemcy po otrząsnięciu się po wybuchy znowu zaatakowali.Do akcji wkroczyły miotacze ognia które zalały ognistą mażią okna i wejście do budynku.Znalazłem sie przy radiostacji i kazałem nadać ostatni meldunek.
-Przekaz to wszytkim  naszym oddziałon nawet tym po prawej stronie rzeki.-Miałem nadzieje że ci z Pragi też to usłyszą i ruszą na pomoc.-Biała 3 upadła, Dzieci Warszawy zostali zdisiątkowani.Atakują nas ludzie i maszyny.Niech Bóg ma nas w swojej opiece.Bóg Honor i Ojczyzna to tylko nam pozostało.-Po przekazaniu meldunku kazałem telegrafiście zniszczyć radiostacje i spalić wszytkie dokumenty.
Szala zwycięstwa przychyliła się prawie całkowice na strone niemców.Zaczeli coraz bliżej podchodzić.Powstańcy ostrzeliwali wszytko co ruszało się przed budynkiem.Mechy waliły we wszytkie okna i dziury strzeleckie.Nasi byli już zdiesiątkowani i trzymali się tylko nielicznych wyrw i bronili się jak wściekłe psy.Wiedzieli o co walczymy, każdy wiedział.Wystrzeliłem ostatni magazynek zabijając kilku nastepnych szwabów.Nagle szwaby przestały strzelać i schowały się w gruzowisku.W uszach zaczoł dzwonić mi stukot gąsienic o ulice i ryk silnika.Jak zmora w ciemną noc tak obrzydliwa sylwetka Hetzera wyjechła z zadymionej ulicy.Hetzer wyglądał jak kanciaste metalowe pudło z umieszczonym po prawej stronie przedniego pancerza 105 milimetrowe działo.Czołg zatrzymał się jakeś 50 metrów od nas, powoli skierował lufe w naszą strone i zastygł bez ruchu.Żaden z nas nikt nic nie mówił tylko przypatrywał się pojazdowi.Spoglądałem na żołnierzy, byli ubrudzeni krwią,kurzem, prochem strzleckim.To byli zwykli ludzie a jednak przeżyli do tej pory więcej niz kto koliwek by pomyślał.Widziałem jak ci ludzi bawią się, gorąco rozmawaiają i jak walczą i giną z bronią w ręku.Na ich twarzach rysowało się piekło wojny, zemsta, zmęczenie, gniew i przechobecna smierć.Z każddą chwilą czułem że to zaraz się wszytko skończy.Nagle z ulicy obok wyszło kilknastu powstańców i kilkudziesięciu niemców którzy prowadzili ich przed czołg.W kolumnie zobaczyłem Laure, była cała i zdrowa.Kolumna zatrzymała się na wprost przed budynkiem w którym miał zakonczyć się nasz żywot.Kolumna została podzielona na dwie grupy.Jedna została pod murami budynku (byli w niej ciężko ranni którzy najczęściej opierali się o siebie i nawet przez myśl nie przeszła im ucieczka) a druga w której znajdowała się Laura stała w uliczce.Koło czołgu stanoł niemeicki ofcier a koło niego jego tłumacz.Oficer zaszwargotał coś po szwabsku a ordynans szybko przetłumaczył to na Polski.-Przez waszą bezsensowną walke zginą niewinni.-Strażnicy w jednej chwili uciekli i czołg wystrzelił.Pocisk trafił między rannych.Po wybuchu tam gdzie stali ranni roznosiła się smuga krwii.Patrzyłem na to wszytko z góry.Ludzie z drugiej grupy zaczeli krzyczeć żeby ich ratować a my staliśmy przy oknach i czekliśmy co będzie dalej.Oficer i jego ordynans nawet nie zrobili nai kroku gdy czołg wystrzelił.Oficer znowu coś powiedział a ten drugi od razu przetłumaczył-Jeśli nie poddacie się,natępni zginą, macie minute.Po wyjściu dowódca ma wystapić-Od razu podjolem decyzje, przekazałem żołnierzom że wychodzimy.Wszysy zgodzili się.Ja jako dowódca wyszłem pierwszy i stanołem przed Niemcami.Tym którzy wyszli za mną kazali sformuować się w kolumne i czekać.Szwaby rozbrolili nas.Oficer wydał rozkaz po niemiecku i wyszedł szturmowiec i zzczoł stzrelać z działka do bezbronnych żolnierzy.Tylko przez chwile krzyczeli, potem już nie było ich słychać tylko dzwięk wydawany przez maszyne.Oficer podszedł o mnie i uderzył w twarz rekojeścią pistoletu.Updałem ale szybko wstałem, nie dawając niemcowi okazu strachu i bólu przed nim.Znowu przemówił po szwabsku a ordynans przetłumaczył słowo w słowo.-Jako dowódca zostaniesz zlikwidowany a ta drugą grupe wyślemy do Oświęcima.Nic nie mówiłem tylko wpatrywałem się w oficera.Po kilku sekundach skierowałem wzrok na Laure.Szwab widząc to kazał dwóm żołnierzom wyprowadzić Laure.Gdy to zauważyłem odepchnołem oficera i rzuciłem się na niemców.Poczułem ostry, przeszywajacy ból w prawej nodze.Strzelił ordynans.Upadłem na ziemie i zaczołem podciągnąć się w kierunku dziewczyny.Laura podbiegła do mnie i zaczeła krzyczeć żeby to ją zastrzelili.Oficer podszedł do mnie z trzema żolnierzami.Dwóch złapało Laure a trzeci podnisół mnie z ziemi.Oficer spoglądałna mnie i na Laure.Krzyknoł coś do żołnierzy trzymajacych dziewczyne.Rzucili ją na ziemie a jeden z nich przeładował karabin.Wyrwałem się szwabomi z ucisku i rzuciłem się na Laure żeby ją osłonić gdy tamten strzelił.Poczułem następny przeszywajacy ból w plecach i zaczołem tracić przytomnośc.Ostatnie co zapamiątałem była to twarz Laury.Potem już była tylko nicość.
                                                                     22.
                                Czy to już koniec?
-Uratowałeś ją, brawo.-Usłyszałem klaskanie.
-Co gdzie ja jestem?-Obudzilem znowu się białym pomieszczeniu a osobą która klaskała był anioł śmierci.
-Znowu ty?-Przedemną stał znowu facet w białym garniture, to był on to był anioł śmierci.
-Uratowałes ją, Laura żyje i to dzięki tobie.
-Co?Ona żyje?-Odetchnołem z ulgą.
-Tak zasłoniłeś ją przed śmiertelnym pociskiem.
-Wiem co zrobiłem.
-Wykazałeś się, brawo.-Anioł cały czas bił mi brawo i powtarzał w kółko co zrobiłem.
-I co  z tego że ją uratowałem i tak pewnie ją zabiją w Oświęcimiu.
-Laura przeżyje wojne, pozna żołnierza z Ludowego Wojska Polskiego, wyjedzie na ziemie odzyskane i będzie szczęśliwa.
-Dobrze że chociaż ona dobrze skończy.
-Mam dla ciebie dobrą i złą nowine.
-Co to za nowiny?
-Przekonasz się w owim czasie.-Anioł podszedł do mnie i położył dłonie na klatce piersiowej.-Teraz wrócisz tam gdzie powinieneś być, już więcej się nie zobaczymy no chyba że za kilkadziesiąt lat.
-Co ty robisz, co się dzieje?-Nagle poczułem przepływ prądu i jakby dzwięk ładujacego się defribliratora.