Tym razem chciałbym poznać imiona tej dwójki z obrazka,
na marginesie i dla ułatwienia dodam że autorstwa Emila Von Hartitzscha.

Imie osob a nie koni
Czy konie mnie slysza ?

Nie to nie cesarz i nie Elka, kombinuj dalej

Niestety brniecie chyba nie w tym kierunku. Moze dla ułatwienia dodam iż owa dama zebrała kiedys niezły ochrzan. Wezwano ja przed oblicze władzy i otrzymała reprymendę "że córce jenerała rosyjskiego nie przystoi brać udziału w manifestacyach polskich"

Chorowała bidna panna tyle ile było trzeba aż rzady rządy objął hr. Lambert, Francuz — katolik i człowiek miękki. Równocześnie wysunięto naprzód sprawę wyznania Panny. Po przeprowadzeniu badań w łucko-żytomierskim konsystorzu okazało się, że jest wyznania katolickiego. Uważano przeto za zgorszenie wysłanie katoliczki do prawosławnego klasztoru.
Tak więc do klasztoru wtedy nie trafiła. Zamieszkała w Żytomierzu, w domu matki.
Żytomierz był miastem na wskróś polskiem — i do polskiej solidarności w sprawach narodowych, w których rej wiodła Warszawa, poczuwał się.
Brała przeto bardzo rozgłośnie udział nie tylko w manifestacyach religijnych, stając się gorącą agitatorką, lecz także czynnie występowała przy wszelkich protestach przeciw gwałtom absolutyzumu policyjnego. Do najgłośniejszych należało postawienie krzyża...

No i sami widzicie ze bylo tam kompletnie tak jak w Warszawie

No władca się jednak nieźle wkurzył i przestał żartowac - nakazano ją wysłać do jednego z monasterów żeńskich w Moskwie, pozostawiając metropolicie Filaretowi prawo wskazania, w jakim mianowicie klasztorze ma być zamkniętą. Tym razem zaoponował metropolita, nie chcąc korzystać z nadanego mu prawa, a w odezwie do Petersburga bardzo ubolewał nad tem, że rząd Moskwę mianowicie, — taką prawowierną i świętą — wybrał na miejsce wygnania dla jawnej buntownicy, niepowściągliwej we wszelkich polskich demonstracyach. Opinia metropolity przeważyła i polecono ją zamknąć w głuchym Troicko-bielbażskim żeńskim monasterze kostromskiej metropolii.
Panienka oczywiscie, jak to juz miala w zwyczaju zachorowała tak obłożnie ze do wiosny, a moze nawet lata nie bylo mowy o wyjezdzie. No a latem okazało się ze zdazyla juz prysnac do Rumunii

Za to zmienilo sie bardzo jej zdrowie
Ciesząc się dobrem zdrowiem, znosiła uciążliwe przechody wojskowe głuchemi i lichemi drogami bardzo wytrwale ; deszcze, błoto, po kolana niekiedy, nie szkodziły jej wcale. Ciężkie i niepewne jutra życie obozowe znosiła wytrwale i bez szemrania, a jakie to było życie, ci tylko zrozumieć mogą, którzy sami niem żyli pod grozą kul. Nieregularna dostawa pożywienia do obozu czyniła je zależnem od przypadku, a częściej trzeba było walczyć z brakiem chleba niż opływać w dostatki. Niewybredność jej i tu się okazała godną podziwu: spała, gdzie sen ją rzucił, najczęściej na gołej i wilgotnej ziemi, jadła byle co — najczęściej zadawalniała się paroma pieczonymi przy ogniu obozowym kartoflami. Zdarzyło się raz, że straciwszy od kuli konia, ośmnaście mil wędrowała wraz z innymi piechotą — bez skarg i narzekań. Taki hart fizyczny, takie znoszenie spokojne ciężkiej równości żołnierskiej jednało jej zasłużony szacunek. Zapominano, że pod krakowską czapką i kożuszkiem bije serce kobiety. Widziano w niej dobrego kolegę, pełnego poświęcenia i wytrwałości żołnierza.
Doskonale dzialala w trudnych sytuacjach, a zaskoczeniu. Nagly atak. Popłoch wśród naszych szeregów wszczął się ogromny. Gdy Rosyanie wpadli w środek miasta — nasi poczęli się cofać. Panna, siedząc na małym kasztanowatym koniku, z pałaszem w ręku, gorącemi słowy wzywała, ażeby szli naprzód. Wielu zawstydzonych jej słowami — pisze świadek współczesny — wróciło.
Dzieje udziału panny w walce o niepodległość związane są ściśle z losem L....... Towarzyszyła mu ona wszędzie, we wszystkich bitwach, dając dowody zarówno odwagi osobistej jak i roztropności wojskowej. Jako o kobiecie, piszą o niej współkoledzy, że umiała nadać sobie taki takt i ton, że wśród kilkotysięcznego obozu różnorodnego żołnierstwa każdy ją poważał; nikt nie śmiał przystąpić do niej z konceptem nieprzyzwoitym, a z czasem zapomniano, że kolega Panna jest kobietą.

Jeszcze troche ?

Taka sama niejasność panuje także co do imienia. W domu babki, rodzina, znajomi i sama wreszcie przyznawała sobie imię Henryki, gdy Berg, a za nim inni, nazywają ją Anną. We wspomnianym już wypisie z aktów żytomierskiego konsystorza wymieniono podwójne imię : Anna-Henryka. Może w tem tkwi poniekąd rozwiązanie zagadki.
Wydaje sie ze wolala imie Henia

http://www.pbi.edu.pl/book_reader.php?p=31545&s=1

Wśród pracy i ciężkiego życia emigracyjnego zbliżyła się wojna francusko-pruska. W wojnie tej Pustowójtówna nie wzięła udziału jako żołnierz, ale równie bohaterską i wytrwałą okazała się jako siostra miłosierdzia. Głównie czynną była w czasie oblężenia Paryża. Odwagą, pracą i przytomnością umysłu zwróciła na siebie uwagę kierownika ambulansów, a Towarzystwo niesienia pomocymorskiej i lądowej uczciło ją krzyżem zasługi i dyplomem dziękczynnym.
W czasie pracy przy ambulansach Pustowójtówna odnowiła znajomość z drem medycyny Lewenhard'em, z którym znała się jeszcze w okresie służby wojskowej pod Langiewiczem. Zbliżenie się to zakończyło się małżeństwem w r. 1873.
Na tej nowej drodze życia Pustowójtówna okazała wszystkie dodatnie cechy swego charakteru: energię i rzutkość męską z miękkiem i dobrem sercem kobiety. Po obowiązkach żołnierza przyszły obowiązki matki i żony. Wszystkie piękne cechy kobiecości: łagodność, miłość, poświęcenie nie odstępowały jej; przeciwnie zdawało się, że w tym nowym świecie, który otworzył się przed nią, odnalazła nowe zasoby swojej miękkiej, niewieściej natury. Gdy przyszły dzieci, oddała się ich pielęgnowaniu z całem poświęceniem się. Nie znała prawie innego towarzystwa oprócz rodziny. Pokój sypialny dzieci był jej światem, a przechadzki razem z dziećmi jedyną nieomal rozrywką.
W roku 1881 zaszedł nieszczęśliwy wypadek w rodzinie dra Lewenhardt'a. Siostra jego, zamężna za Leonardem Rettlem, spadła z okna i zabiła się. Pozostało dwoje dzieci, ośmioletni chłopczyk i siedmioletnia dziewczynka, bez opieki macierzyńskiej. Lewenhardt'owa, jakkolwiek miała już czworo własnych dzieci, zabrała je bez wahania do siebie i otoczyła taką samą opieką jak swoje. Mając w domu sześcioro dzieci drobnych, z których najstarsze zaledwie ośm lat liczyło, w niczem nigdy nie zdradziła ciężaru pracy i kłopotów domowych.
Wkrótce po nieszczęśliwym wypadku w domu Rettlów zachorowała najstarsza jej własna córeczka na dyfteryę. Matka z niezwykłą troskliwością pielęgnowała chorą, spędziwszy przy niej kilkanaście bezsennych nocy. Bezustanne czuwanie do tego stopnia, że w nocy nie rozbierała się nawet, ażeby być gotową do usług dziecka, osłabiło ją i wycieńczyło ogromnie. Zbliżyła się ciepła pora roku. Mąż począł przemyśliwać nad tem, dokądby ją wysłać dla pokrzepienia sił, gdy właśnie śmierć stała już przy progu. Było to 1. maja. Nic nie zapowiadało katastrofy. Henryka, zdrowa zupełnie, robiła porządki domowe, a wieczorem zawiesiła świeże firanki u okien. Nazajutrz była rocznica śmierci p. Rettlowej. Rozmawiano o niej i miano właśnie zamiar dać na mszę za jej duszę.
Rano o 6-tej godzinie, 2. maja, wbiegła siedmioletnia córeczka do ojca wołając, ażeby szedł do matki, która "jest bardzo zimna". Wszedł mąż, Henryka leżała na łóżku, przy niej paliła się świeca i leżała przy stoliku otwarta książka. W przedpokoju nocowała służąca ale ani mąż, ani ona nie słyszeli najmniejszego znaku' zdradzającego jakiekolwiek cierpienia zmarłej. Gdvbv śmierć tę poprzedzało jakiekolwiek cierpienie, byłaby niewątpliwie zawołała na służącą lub zadzwoniła, gdyż dzwonek elektryczny miała pod ręką. Zresztą na twarzy nie było śladu agonii. Prawdopodobnie przyczyną śmierci, jak sądzi mąż, było zemdlenie śmiertelne (syncope mortelle). Wieczorem rozmawiano o zmarłej nagłą śmiercią siostrze dra Lewenhardt'a; być może, że miała jakiś sen straszliwy lub przykry, może o Rettlowej, wśród snu dostała omdlenia, z którego już się nie obudziła.
"Była to — mówi o niej człowiek znający ją bar-; dzo blizko — osoba nie wielkiej egzaltacyi, lecz głębokich przekonań. Młoda, żywa, nie dbająca o siebie, lecz nie z tych, które wzbudzają ogień słomiany, gasnący rychło. Nie szukała sławy, biorąc udział w ruchu narodowym, a nawet bardzo mało opowiadała o swej roli w powstaniu".
Spoczywa na cmentarzu Montparnasse. Na pomniku grobowym znajduje się popiersie, a pod niem słowa:
HENRYKA LEWENHARD
Z DOMU PUSTWÓJTÓW
PEŁNA ODWAGI, ENERGII, POŚWIĘCENIA
W KRAJU I NA WYGNANIU NA POLU BITWY I W RODZINIE.
 


Dawaj nastepne

Czy to nie Józef Hauke-Bosak - powstaniec styczniowy - naczelnik oddziałów z województwa krakowskiego i sandomierskiego.