No dobra

Gdzie Mierosławki otworzyl ogien i sam strzelal do swoich zolnierzy ?
I to tak ze nie wiedzieli czy od ruskich czy od niego uciekac

Podaj podpowiedz  

Czy chodzi o bitwę nad Gopłem.

Kompromitacja, tragedia, smutek i pokrzepienie. Batalia krzywosądzka Mierosławskiego, od której właśnie minęło 150 lat. Opisuje uczestnik jej, Jan Łukasz Borkowski:

"strzelaliśmy nad Gopłem"
["] z pół godziny i więcej. Żeby zdać sobie sprawę z czasu, powołam się na fakt, że z karabinu mojego wystrzeliłem tam 24 razy, a na to trzeba więcej jak minuty na jeden nabój, bo trzeba było zębami oderwać papier, wsypać proch do lufy, nabój obrócić, kulę włożyć, wyjąć stempel, przybić kulę stemplem, włożyć stempel w swoje miejsce, założyć kapiszon i mierzyć. Ośm obrotów.

"popłoch,
a M. strzela do swoich"
Nagle robi się tumult, od lewego naszego skrzydła wystąpił oddział kosynierów. ["] Moskale się chwiali, ale przypuściwszy ich [kosynierów] na 20 kroków strzelili zabijając kilkunastu. ["] Popłoch. Nadjechał Mierosławski, Mielęcki, sztab i kawaleria, usiłują wstrzymać uciekających. Mierosławski strzela z rewolweru do swych gagatków - uciekają przed nim i Moskalami. Mój oddział cofał się początkowo w porządku, nawet strzelał cofając się, lecz wycofawszy się na brzeg lasu ["] wszystko się rozpierzchło bez ładu, usiłując pospiesznie dostać do Gopła.

"przykry widok dantejski"
Smutny był widok. Słońce pokazało się krwawe zza czarnych chmur - było coś dantejskiego, przerażającego w krajobrazie. Kosynierzy dopadli promu na Gople, przepłynęli na drugą stronę i w popłochu prom odcięli; niektórzy puścili się wpław. Obszerne pola pełne były cofających się rozbitków. Mnóstwo zajęcy latało na wszystkie strony. Za nami batalion Moskali słał gesty ogień, kule świstały z niezwykłym sykiem  ["] Nie było dla nas ratunku, niewola lub śmierć. Już iść nie mogłem ["]

"kwestia kilku chwil"
Kawaleria się cofa ["] Przy mnie nagle zatrzymał się kawalerzysta na wspaniałym karym koniu. Młodzieniec piękny, wybornie uzbrojony w sztucer, pałasz i rewolwer, lat około 20, w szarej guńce ukraińskiego kroju, zapiętej z ukosa na haftki. Był to mój zbawca. Kozacy lecą o jakie 200 metrów, jak na obrazie Wojciecha Kossaka na Krakowskim Przedmieściu - młodzieniec jednak nie zawahał się przystanąć i rzecze: "Kolego, siadaj za mną na konia, bo inaczej nie ma dla ciebie ratunku". Mamy kilkanaście sekund. Staram się jego propozycji zadość uczynić - niepodobna. Koń wysoki - sił nie mam, choć ochoty nie brakło. Życie moje było kwestią kilku chwil.

"kosynier z fajką"
W grupie naszej był kosynier w borsuczej czapce okrągłej, widocznie jakiś gajowy. Ten mimo tragicznej sytuacji, co jest trudnym do wiary, krzesiwem usiłował wzniecić ogień do fajki, głośno pykając. Widząc moje wysiłki powiada:"to ja paniczowi pomogę" - i pięść oparł o kosę, a ja na jego pięści jak na strzemieniu postawiłem nogę i wskoczyłem na konia. O kosynierze, co się z tobą stało? Nieraz wyrzucałem sobie, żem ci miejsca nie odstąpił, do ratunku miałeś równe ze mną prawo ["]

Kurde, zaproszenie specjalne jasnie Panupotrzeba ? czyjak ?

Nie znam faceta, z wygladu podobny zupelnie do nikogo.
Ale to i nie dziwota jak fotka walnieta z 60 lat po powstaniu
Podpowiadaj.

A to prosze bardzo

http://www.genealogia.okiem.pl/foto2/displayimage.php?pid=59601


Serafin Powallo
Opis: Serafin Powallo, syn Mikołaja i Marianny, urodzony 10 listopada 1841 roku w Kłodnicy koło Kędzierzyna- Koźle, zmarł 26 marca 1932 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
W Warszawie 9 stycznia 1931 roku Ministerstwo Spraw Wojskowych Departament VIII Sanitarny wciągnęło Serafina Powallo na listę rzeczywistych uczestników powstań narodowych uznając go za weterana powstania 1863.
W dniu 20 stycznia 1931 Serafin Powallo został odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami za pracę w dziele odzyskania niepodległości. Ministerstwo Spraw Wojskowych w dniu 6 marca 1931 roku w Krakowie wydało legitymację osobistą Serafinowi Powallo- stopień p.r. 1863.

Dzięki za wspólną zabawę